Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 9

V O R I Ð
87
„Já, dálítið óhapp,“ heyrði hann
föður sinn segja. „Reyndu að finna
lampann og kveiktu svo á honum.“
Drengurinn varð þess var, að fað-
ir hans gat varla talað fyrir þján-
ingum. Með skjálfandi höndum
fálmaði hann sig áfram í myrkrinu.
Hann kveikti enn á eldspýtu og
fann að lokum lampann. Hann
kveikti á honum og setti hann síð-
an á borðskrífli, sem þarna var.
Síðan gekk hann hægt að rúmi föð-
ur síns. Faðir hans leit mjög illa út.
Hann var blóðugur á enninu og
föt hans voru öll í tætlum.
Með sundurlausunr orðum gat
faðir hans skýrt honum frá, að tré
hefði fallið á sig. Hann hafði þó
með naumindum getað losað sig
undan trénu og skriðið inn í kof-
ann. Hann vissi ekkert hve langt
var síðan þetta gerðist, því að það
hafði liðið yfir hann, en hann hélt
að lrægra lærbeinið hefði brotnað.
Hans athugaði sárið á enninu, en
það virtist ekki vera hættulegt. —
Drengurinn barðist við grátinn,
en honum tókst að bæla hann niðri
með því að bíta saman tönnunum.
Nú reið á að vera karlmaður og
hugsa rólega. Hér þurfti læknir að
koma til skjalanna. Það var aug-
ljóst. Auk þess gat hann ekki legið
hér. Hann varð að komast til
byggða. En þetta var nú hægara
sagt en gjört. Hann gat að vísufarið
aftur og sótt hjálp, en þá hlaut fað-
ir hans að vera aleinn á meðan.
Hann gat meira að segja dáið á
meðan hann var burtu. Hvað átti
hann að gjöra? Hann sá þjáning-
una í augum föður síns.
„Pabbi,“ hvíslaði Hans. „Þú
verður að komast til læknis og það
samstundis." — Hann var nógu stór
til að vita, að hér hafði gerzt mjög
alvarlegt slys. Því að faðir hans lét
enga smámuni á sig fá. En nú varð
hann að snúa sér undan, því að
hann þorði beinlínis ekki að horfa
upp á þjáningar föður síns.
Þjáningasvipurinn á andliti
hans gekk honum að hjarta. En á
meðan Hans starði inn í lampa-
ljósið, kom honum nokkuð í hug.
— Jú — það hlaut að takast. Faðir
hans varð að fá læknishjálp og það
strax. Það varð því að koma honum
til byggða, því að hér gat hann ekki
legið. Þetta þoldi enga bið. Það gat
hver mínúta verið dýrmæt, ef um
alvarlegt brot væri að ræða, eða
kannski innvortis blæðingu. Ef
hann færi til byggða að sækja
lækni, hlaut það að taka langan
tíma að koma með hann hingað aft-
ur. Nei — hann varð með einhverju
móti að taka föður sinn með sér.
Augun tindruðu. — Honum hafði
dottið ráð í hug. Hann ætlaði að
búa til sleða úr skíðunum sínum.
Hann gat lagt rúmfötin á sleðann
og eitthvað var af snærum hér í
kofanum, svo að hann gat bundið
þetta allt saman. Ef hann gat á ann-
að borð komið föður sínum á sleð-