Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 19

V O R I Ð
97
ert hér að vinna í sveita þíns and-
litis, er ekki svo?
DIDDA: Þú skalt ekki skipta þér
af því. — En heyrðu, Alli, þú ætt-
ir að gera mér greiða. (Tekur
upp buddu.) Hér eru peningar.
Skrepptu fyrir mig í brauðbúð-
ina og keyptu fjórar rjómabollur.
Eina máttu borða, en hinar þrjár
færirðu mér.
ALLI: Ojá, ég skil vel, að þig langi
til að fá eitthvað gott í munninn,
meðan þú jrarft að húka hér í
þessu rækals greni. En hvernig á
ég að koma kökunum til þín —
ég býst ekki við að gamli drekinn
þarna frammi hleypi mér inn til
þín aftur.
DIDDA: Þú verður að fleygja þeim
upp til mín inn um gluggann
þarna. Þú getur blístrað eitthvert
lag um leið og Jrú kemur.
ALLI: Ágætt. Til dæmis Jretta?
(Blístrar hátt og hvellt.)
DIDDA: Já, Jretta er ágætt.
HANSÍNA (frammi): Hvað varð af
Jressum strák?
ALLI: Nú kem ég, engillinn minn,
ég kem eins og skot. Já, þá segj-
um við það. (Didda kinkar kolli.)
Og ég má borða eina? (Didda
jánkar og hann fer.)
DIDDA: Jæja, Jretta var góð hug-
mynd. Ég hef þá eitthvað örlítið
að hlakka til í þessari prísund.
(Skrifar, síminn hringir, Didda
svarar.) Jú, jú, það er hjá ungfrú
Markúsínu. Jú, ungfrúin er
heima, herra prófessor. Jú, ég er
viss um það. Ungfrúin verður
alltaf svo glöð, þegar hún á von
á prófessornum. Jú, jú, gott, ver-
ið þér sælir, herra prófessor.
(Lætur á.) Hæ, húrra, máske
þetta lagist fyrir mér. Þegar
prófessorinn kemur, fær hún um
annað að hugsa en að halda mér
hér í klukkutíma. Og ef ég slepp
við hálftíma, þá ætti allt að vera
í lagi. Ég segi bara, að ég hafi taf-
izt í umferðinni eða eitthvað þess
háttar. Það hlýtur að duga.
MARKÚSÍNA (kemur inn): Sím-
inn hringdi, var ekki svo, Bót-
hildur?
DIDDA (hneigir sig djúpt): Já,
ungfrú. Það var prófessor Krók-
dal. Hann bað nrig að segja yður,
að hann væri væntanlegur hing-
að 15 mínútur fyrir þrjú.
MARKÚSÍNA: Prófessorinn. Kem-
ur hann hingað? Það var indælt.
DIDDA (smeðjuleg): Ég er nærri
búin með allan stílinn.
MARKÚSÍNA (utan við sig): Nú
einmitt það. (Við sjálfa sig, bros-
andi): Minn kæri prófessor.
DIDDA (til hliðar): Þetta gengur
ágætlega. (Mjög smeðjuleg):
Kæra, góða ungfrú Markúsína,
má ég ekki fara núna?
MARKÚSÍNA (rankar við sér):
Hvað varstu að segja? Hvort þú
megir fara strax? (Sezt í ruggu-
stólinn.) Bóthildur. Þessi spurn-
ing þarfnast alvarlegrar urnhugs-