Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 20

98
V O R I Ð
unar. Hallar sér aftur á bak og
krossleggur handleggina.) Þú
veizt, að ég gef aldrei eftir
ákveðna refsingu.
DIDDA: En þegar prófessorinn
kemur, þá er ég fyrir hér inni.
MARKÚSÍNA: Það skiptir engu
máli. — Prófessorinn getur verið
í dagstofunni. (Við sjálfa sig):
Og þó — allir mínir pappírar eru
hér. -Hátt): Ef ég ætti að gefa eft-
ir refsinguna, yrði það að vera af
öðrum ástæðum. Bóthildur, lof
mér að sjá nýja stílinn jrinn.
Didda réttir henni stílinn með
virðuleik og hneigir sig, stendur
að hálfu bak við ungfrúna og
grettir sig undir upplestrinum.)
Mesta ánægja mín er blessaður
skólinn minn, — sjáum til —
þetta líkar nrér, þannig á það að
vera. Les.) Eg hlakka til að læra
lexíurnar mínar mjög vel, ogmér
þykir gaman að sauma. (Með
eðlilegri áherzlu): Eg verð að
segja, að þetta er mikil framför.
(Hallar sér aftur í stólinn.) (Und-
ir næstú setningu byrjar Alli að
blístra fyrir neðan gluggann.fyrst
lágt, síðan hærra. Didda fer að
óróast. Að síðustu verður blístrið
svo sterkt, að Markúsína kemst
ekki hjá að taka eftir því.) — Bót-
hildur — ég var búin að ákveða,
að þú ættir eftir að sitja eftir í
klukkutíma — en með tilliti
til. . . .
DIDDA (himinlifandi): Ó, hjartans
þakkir, ungfrú.
MARKÚSÍNA: Taktu ekki fram í
fyrir mér. Hvað ætlaði ég að
segja, — já, með tilliti til....
(Hættir allt í einu.) Hvers konar
ódæma læti eru þetta? (Alli held-
ur áfram, ungfrúin stendur upp
og gengur út að glugganum.) Eg
skal venja jaennan strák af að
halda hljómleika undir mínum
glugga. (Rífur opinn gluggann.)
ALLI (fyrir utan): Jæja, Jrað var
mikið, að }jú skyldir loksins
vakna, — hér eru bollurnar —
viltu grípa.(Böggull kemurfljúg-
andi inn um gluggann og
Markúsína grípur hann ósjálf-
rátt.) Ég hef borðað þá stærstu og
beztu. Þökk fyrir og bless. (Hann
heyrist halda áfram að blístra. —
Markúsína stendur eins og stein-
gervingur með böggulinn í hönd-
unum.)
DIDDA (við sjálfa sig): Æ, nú er
víst úti um mig.
MARKÚSÍNA (hressir sig upp).
Hvað er þetta? — Ég spyr þig,
Bóthildur, hvað er þetta?
DIDDA: Ég held, að það séu rjóma-
bollur.
MARKÚSÍNA: Rjómabollur seg-
irðu barn — og hvaðan koma svo
þessar rjómabollur, má ég spyrja?
Hvaða ástæðu hafði Jaessi við-
bjóðslegi götustrákur til þess að
henda þessum bollum í mig? Og
liann þúaði mig. Nei, nútíma-