Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 36

114
V O R I Ð
„Ég má víst grobba ,því að ég er
önd, sem getur allt,“ sagði Sprettur
við ungana.
„Þú ert agalega hugrakkur,“
sögðu ungarnir. „En þú ert dálítið
heimskur. Veiztu ekki, að það er
úlfur í skóginum?“
„Phú,“ sagði Sprettur. „Ég er
önd, sem get allt, og ég er ekkert
hræddur við gamlan úlf.“
Svo trítlaði hann áfram og nú fór
skógurinn að verða agalega dimm-
ur. Sprettur trítlaði áfram blístr-
and og talaði við sjálfan sig. Nú
fann han ndálítinn berjarunna, og
af því að hann var orðinn svangur,
borðaði hann öll berin. Svo fór
hann að líta í kringum sig eftir
góðum náttstað.
En nú fór honum að verða kalt,
og hann fór að finna til í maganum
eftir allt þetta berjaát.
„Ef veröldin er nú öll svona, er
ég ekki viss um að mig langi til að
sjá hana,“ sagði hann við sjálfan
sig. Hann fann sér nú góðan svefn-
stað undir stóru eikartré. Hann var
svo þreyttur, að litlu augun hans
lokuðust á einni svipstund.
Sprettur vaknaði um miðja nótt.
Hann heyrði undarleg hljóð. Það
voru íkornamir í trjánum. Það var
þyturinn í krónum trjánna. Naut
öskraði í fjarska.
Þá heyrði Sprettur fótatak
skammt frá. Hann varð hræddur og
gerði svo lítið úr sér sem unnt var
og hélt niðri í sér andanum.
Allt í einu sá hann úlfinn gægjast
á milli trjágreina. Litli unginn
skalf af ótta.
„Hann er eins og tröll og augun
hans brenna,“ hugsaði litli unginn.
„Ég er svangur,“ muldraði úlfur-
inn. „Ég finn ekkert til að éta
hérna í skóginum. Ég er búinn að
éta öll heimsku dýrin, en vitm dýr-
unum get ég ekki náð. Ég er svo
svangur að ég gæti étið heila kú.“
Sprettur litli fór nú að hugsa um
kúna, sem stóð örugg inni í fjósi.
Úlfurinn stóð grafkyrr og þefaði út
í loftið.
„Ég finn lykt af önd,“ tautaði
hann. „Það hlýtur að vera önd ein-
hvers staðar hér nálægt.“ Hann
gekk fram og aftur á meðan hann
þefaði þangað til hann var kominn
þangað, sem Sprettur litli lá, titr-
andi af hræðslu og vissi ekki, hvað
til bragðs skyldi taka.
„Jæja, jæja,“ urraði úlfurinn.
„Ég vissi að það var önd, sem ég
fann lyktina af. Að vísu lítil önd,
en þegar maður er eins hungraður
og ég er, er betra að fá einn munn-
bita en ekki neitt.“
„Æ, vertu nú vænn,“sagði Sprett-
ur litli, sem hafði fundið gott ráð.
„Ég er bara lítill andarungi, en
þú ert svo svangur, að þú gætir
étið heila kú.“
„Já, það er þó satt,“ urraði úlf-
urinn.
„Ég get vísað þér á kú í fjósi
bóndans,“ sagði Sprettur.