Vorið - 01.09.1959, Blaðsíða 38

116
V O R I Ð
Úr heimi barnanna
GRENIÐ.
Ég var einu sinni síðastliðið sum-
ar að hjóla fyrir neðan svokallaðan
Hjalla. Vegurinn er eitthvað rúma
200 metra fyrir ofan hann.
Ég stóð nú dálitla stund við að
dást að veðrinu og kvöldroðanum,
því að þetta var um kvöld. Heyri
ég þá allt í einu tófugagg upp við
hjallann og samstundis tekur önn-
ur undir uppi á hjallanum, gengur
þetta nokkrum sinnum með dálitlu
millibili. Ég hjóla nú sem hraðast
Úlfurinn lét sér þetta að kenn-
ingu verða og hljóp inn í skóginn.
„Ég vona að þú hafir lært eitt-
hvað,“ sagði kýrin, þegar Sprettur
litli trítlaði til móður sinnar. „Ég
vona ,að þú hafir lært það, að litlir
andarungar eiga að halda sig
heima.“
„Já,“ samsinnti Sprettur. „Litlar
endur eiga að halda sig heima,“
sagði hann, „en þegar ég er orðinn
stór, skal úlfurinn fá að heyra eitt-
hvað frá mér. Ég ætla að verða
önd, sem getur allt.“
Kýrin hristi höfuðið.
Hafið þið nokkum tíma heyrt
sögu um svona lítinn og skrýtinn
andarunga?
Þýtt úr norsku. — H. J. M.
heim og segi hvers ég hafi orðið vís-
ari. Næsta dag förum við út eftir
að athuga urðina, en engum hafði
dottið í hug, að tófa hefði lagt þar,
rétt við þjóðveginn. Ekki skipti það
neinum togum, við fundum þar
hár á smugum og opum, sem
benti til að þarna væri greni.
Þá var sent eftir grenjaskyttunni,
sem ákveður að liggja þarna yfir
nóttina, og fæ ég að vera þar líka.
Ég fór nú heim og sótti ýmislegt ut-
an yfir okkur, og einnig nesti til
næturinnar. Þegar ég kom aftur,
var hann búinn að skjóta tófuna og
einn hvolpinn. Við lögðumst nú
bak við stein í urðinni og förum
að dúða okkur, því að það var rign-
ingarsuddi. Tófuskyttan hafði ekki
orðið vör við refinn enn þá.
„Sérðu,“ hvíslar hann allt í einu
og bendir niður á aurana. Þar kom
tófa skokkandi með kollu í kjaft-
inum.
„Ætli þetta sé ekki refurinn,"
segi ég. „Það þykir mér líklegt,“
segir hann. Hann læðist nú upp
með hrauninu og legst bak við
jrað, Jrví að liann áleit að hún
mundi koma inn fyrir ofan hraun-
ið. En hún staðnæmdist ekki, held-
ur hélt upp hjaliann og sást ekki
meir. Grenjaskyttan áleit, að þetta
væri tófa af öðru greni. Eftir að við