Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 7

V O R I Ð
125
— En móður þinni? —
— Hún þjáist alltaf a£ gigtinni —
sagði Þór.
Stórbóndinn sótti pípuna sína,
tróð í hana tóbaki og kveikti svo í
henni. Hann sat lengi þegjandi og
blés frá sér stórum reykskýjum.
— Hlakkarðu til jólanna? —
spurði hann.
Þetta fannst Þór undarleg spurn-
ing. Auðvitað hlakka allir til jól-
anna. — Já, sagði hann. — Bara að
pabbi og mamma væru orðin frísk
og ég hefði ekki stolið jólatrénu. —
Stórbóndinn ræskti sig.
— Og svo hlakkarðu auðvitað til
að borða allan góða jólamatinn? —
hélt stórbóndinn áfram.
— Það verður nú víst lítið um
hann í þetta skipti — sagði Þór. —
Við höfum ekki ráð á því. Pabbi
hefur ekki getað unnið sér neitt
inn um langan tíma. —
Svo þagði stórbóndinn enn lengi.
Þór sat kyrr og horfði inn í arin-
eldinn. Hann óskaði þess nú heitt
og innilega, að hann hefði ekki
fallið fyrir þeirri freistingu að
stela jólatrénu.
— Þú bíður hérna svolitla stund
— sagði stórbóndinn. — Ég ætla að
skreppa og tala við konuna mína.
Hann var lengi burtu. En Þór
leiddist ekki hið minnsta. Honurn
þótti aðeins vænt um að mega vera
einn. Hann stalst meira að segja til
að ganga ofurlítið um gólfið og
horfa á málverkin og öll gömlu
vopnin, sem héngu á veggjunum.
Hann hafði aðeins lesið um slíka
hluti, en aldrei séð þá áður. Hann
hafði heldur ekki dreymt um, að
hann fengi að koma heim til stór-
bóndans og sjá allt þetta með eigin
augum.
— Ágætt — heyrði hann að stór-
bóndinn sagði fyrir framan, og þeg-
ar hann kom inn, sagði hann: —
Jæja, þú verður nú að fara að kom-
ast heim. Þetta er talsverður spöl-
ur, svo að ég ætla að láta einn af
vinnupiltum mínum aka þér heim.
Blakkur verður ekki lengi með þig.
Þór ætlaði varla að trúa sínum
eigin eyrum. Gat það verið, að
stórbóndinn ætlaði að láta aka
honum heim. Aka jólatrésþjófi
heim til sín?
— Þú-þú-úsund þakkir — stam-
aði hann.
— Og þú skalt taka jólatréð með
þér. Það er betra að þú notir það
en það verði ónýtt hér. Við erum
búin að fá okkur jólatré. — En þú
mátt aldrei gera þetta aftur. —
— Nei, það skal ég aldrei gera —
sagði Þór. — Ég sé svo mikið eftir
því. —
— Já — flýttu þér nú að komast
a£ stað, svo að foreldrar þínir verði
ekki lrræddir um þig — sagði stór-
bóndinn, og opnaði útidyrahurð-
ina. Þar stóð Blakkur og hafði ver-
ið spenntur fyrir sleðann, en í ekils-
sætinu sat Árni vinnumaður.
Þór rétti stórbóndanum hönd-