Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 19

V O R I Ð
137
Audu litli varð hræddur, þegar
kennarinn var svona harðorður og
stóð upp úr sæti sínu. En um leið
féll rifni sloppurinn af hortum og
hið hræðilega leyndarmál varð upp-
víst: Nú sáu öll börnin hinn hvít-
leita blett á baki lians. Það var
merki urn, að hann væri orðinn
holdsveikur.
Litla stund var svo mikil dauða-
kyrrð í kennslustofunni, að það
hefði mátt heyra saumnál detta á
gólfið.
Kennarinn lokaði bókinni, sem
hann hafði fyrir framan sig, stóð
upp og mælti: „Ég ætla ekki að
lilýða ykkur yfir meira af því, sem
þið áttuð að læra undir daginn.
En ég ætla í stað þess að segja ykk-
ur sögu um einhvern versta óvin
okkar — óttann
Börnin hlustuðu með djúpri
eftirvæntingu og störðu á kennar-
ann með opnum munni. Þannig
hafði hann aldrei talað við þau
áður.
„Það, sem ég ætla að segja ykk-
ur, er ekkert fagurt ævintýri, síður
en svo. En sagan er sönn, og nú er-
uð þið öll orðin nógu gömul til að
heyra hana. Öld eftir öld, allt til
okkar daga, hefur land okkar verið
herjað af alls konar sjúkdómum, en
enginn þeirra liefur vakið slíkan
ótta og skelfingu og holdsveikin.
Holdsveikur maður er hryggðar-