Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 25

VORIÐ
143
leggja niður skottið og hlaupa út
um næstu dyr.
í þrjú ár var hann sá bezti og
elskulegasti hundur, sem hægt var
að hugsa sér. Og þegar fyrsta barn-
ið okkar var á leiðinni í heiminn
vonuðum við, að hann myndi ekki
verða afbrýðissamur. En færi svo,
yrðum við neydd til að losa okkur
við hann.
í fyrstu var honum auðsjáanlega
ekki ljóst, að það var komið ung-
barn í húsið, en við veittum hon-
um nána athygli. Við vissum að
hann fyrr eða síðar myndi láta í
ljós hug sinn til þess.
Dag nokkurn var ég að ryksjúga
í dagstofunni, án þess að muna eft-
ir að hann var þar inni. Seppi
stökk á fætur, en í stað þess að
leggja á flótta eins og venjulega,
hljóp hann fram hjá ryksugunni og
tók sér stöðu framan við dyrnar á
bai'naherberginu.
Það er enginn vafi á því, að í
þetta sinn leit hann á sig sem
verndara barnsins. En til þess að
komast nú að hinu sanna, lét ég
sem ég sæi hann ekki og hélt áfram
að ryksjúga, þangað til ég var kom-
in svo sem í eins metra fjarlægð
frá honum. Þótt hann skylfi allur
og nötraði frá hvirfli til ilja,
hreyfði hann sig þó ekki. Hann
hafði auðsjáanlega ásett sér að
vernda barnið frá öllu illu, ef það
stæði í hans valdi. Um kvöldið
skiptum við hjónin einni „kóte-
lettu“ á milli okkar. Hundurinn
okkar fékk hina óskipta. — I. E.
Það var á einu dimmu kvöldi.
Við vorum í þann veginn að hátta,
er við heyrðum hinn risastóra
sankti bernharðshund okkar, Júnó,
reka upp stutt undrunarbofs, er
síðar varð að dimmu gjammi. Ég
ætlaði að ganga út til að vita hvað
væri á seyði, en þegar ég opnaði
dyrnar, kom hann á móti mér og
ýtti mér aftur á bak með valdi. Svo
hljóp hann að fjósdyrunum. Þar
var eitthvað að gerast.
Ég læddist út aftur á eftir Júnó.
Enn kom hann þjótandi á móti
mér, reis upp á afturfótunum, setti
hinar hrikalegu framlappir á brjóst
mitt og neyddi mig til að hörfa aft-
ur á bak. Svona hafði hann aldrei
hegðað sér áður. Ég gekk inn til að
sækja ljósker. — Nú heyrði ég
hringla í járnhlekkjum, því næst
brothljóð. Það brakaði og brast í
tré, sem var að brotna. Þar næst
heyrðist ægilegt öskur. Stóra, full-
orðna nautið okkar hafði slitið sig
upp. Það tók sjö fullorðna og fíl-
eflda karlmenn fjórar klukkustund-
ir að ná valdi á nautinu og binda
Jrað aftur. Ef Júnó hefði ekki varn-
að mér að fara inn í fjósið myndi
ég án efa hafa verið troðin undir
eða stungin til bana. — K. W.