Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 27

V O R I Ð
145
í skammdeginu
Ó, hvað hlakka eg alltaf til
að eiga í vændum sólskinið
og vita, að eftir vetrarbyl
vorið kemur og sumarið,
þá syng eg um nýja ást og yl.
Þó skafi nú úti og skefli snjó
og skuggarnir myrkvi gluggann
minn,
Þá heyri eg kvak í heiðaló
og hlíðarbrekkunnar angan finn.
Eg gleð mig við hina grænu tó.
Já, — enn þá hlakka eg ósköp til,
eins og væri eg lítið barn
að finna aftur hin grónu gil,
sem grúfir nú yfir vetrarhjarn.
Svona er að vanta vorsins yl.
Sigursteinn Magnússon.
ar og Margrétar Jónsdóttur vita, að
hún hefur rækt það hlutverk vel.
„Vorið“ vill með línum þessum
senda þessari eldri „systur" beztu
árnaðaróskir með þetta afmæli og
flytja henni þakklæti fyrir það gagn
og þá gleði, sem hún hefur veitt ís-
lenzkum börnum undanfarin 60 ár.
Faðirinn var að hjálpa syni sínum við
að læra máltræðina, og nánar tiltekið, um
tíðir sagna.
„Sjáðu nú til," sagð faðirinn. „Hvaða
tíð er þetta: Ég þvæ mér — þú þværð þér
— hann þvær sér — hún þvær sér — við
þvoum okkur?"
Drengurinn hugsaði sig um nokkra
stund. En allt í einu, var eins og ljós rynni
upp fyrir lionum og andlit hans ljómaði
af gleði.
„Þetta hlýtur að vera aðfangadags-
kvöfd," sagði hann.
Mamma, hvernig á að loka fyrir
ryksuguna?