Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 30

148
V O R I Ð
S U RTLA
Þessi saga gerðist í gamla skólan-
um og síðan eru liðin mörg ár.
Sumir kennarar höfðu þá ýmsar
fastar venjur. Það gátu verið ein-
hver orðtök, sem þeir notuðu hvað
eftir annað ,og sýndu með því vís-
dóm sinn. Eða hreyfingar og kæk-
ir, sem höfðu orðið að vana.
Gamli kennarinn var ágætur, að
áliti skólabarnanna. En það var
aðeins eitt við hann, sem þeim féll
ekki: Hann hafði alltaf með sér
prófbókina. Ef þau svöruðu ein-
hverju rangt, eða hreyfðu sig eitt-
hvað í sætunum, þá skrifaði hann
eitthvað í svörtu bókina eða
„Surtlu“ eins og þau kölluðu hana.
Því að þetta var stór og svört bók
og ekki hvítnaði hún með árunum.
Það var skinn á kjölnum og veitti
ekki af, því að hún var daglega í
notkun.
Það fyrsta sem kennarinn gerði
á hverjum morgni var að draga
Surtlu upp úr töskunni sinni og
leggja hana á kennaraborðið. Og
honum þótti víst vænna um hana
en allt annað, þvf að sagt var, að
hann læsi líka í henni á kvöldin.
Nokkrir huguðustu drengirnir
höfðu gægzt inn um gluggann éitt
dimmt haustkvöld, og þá sáu þeir,
að hann sat við ofninn með Surtlu
á hnjánum.
En hvað skrifaði hann í hana?
Það hugleiddu börnin oft. Voru
það aðems einkunnir? Það hlaut
að vera eitthvað fleira. Því að ef
einhver missti pennastöng í gólfið
eða kleip sessunaut sinn, þá skrif-
aði kennarinn alltaf í Surtlu. Þeim
var hálf illa við þessa bók, og þeir
þorðu varla að hreyfa sig af ótta
við, að kennarinn skrifaði eitthvað
í Surtlu.
En þeir elztu notuðu þetta á sér-
stakan hátt. Þeir notuðu jafnvel
tækifærið, þegar kennarinn skrif-
aði til að gera eitthvað af sér, svo
að liann yrði að halda áfram að
skrifa. Þá leið tíminn og þeir
sluppu ef til vill við að vera yfir-
heyrðir í lexíum, sem þeir höfðu
vanrækt að læra.
Sumir elztu drengirnir höfðu
lengi hugsað um, hvernig þeir gætu
laumazt til að sjá í Surtlu. Þeir
bjuggust við, að gaman væri að sjá
hvað stæði þar. En það reyndist ár-
angurslaust. í kennsluhléunum var
kennarinn oftast inni.
Surtla varð að lokum eins konar
ævintýrabók fyrir þeim. Þeir urðu
að fá að sjá hana.
Einar og Árni, tveir elztu dreng-
irnir, töluðu um þetta dag einn.
Það var á laugardegi. Þá sagði
Einar: