Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 31

V O R I Ð
149
„Á morgun fer kennarinn í
kirkju. Þá verður húsið mannlaust
og við getum læðzt inn og gægst í
bókina.“
„Ertu viss um, að hann fari í
kirkju?“ spurði Árni efablandinn.
„Við skulum fela okkur í Stein-
holtshlöðunni, þar til við sjáum
hann fara fram hjá.“
„Já, en dyrnar á húsinu eru læst-
ar?“
„Við förum inn um kjallara-
gluggann og upp stigann."
Morguninn eftir földu þeir sig í
hlöðunni. Þeir bjuggust við kenn-
aranum á liverri stundu. En tím-
inn leið og enginn kom. Drengirn-
ir voru orðnir vonlitlir, og Einar
leit á Árna.
„Hann kemur ekki.“
„Nei, þetta lítur illa út.“
Þá sáu þeir allt í einu mann í
skógarbrúninn i.
Það var kennarinn. Hann var
sparibúinn.
Þegar hann Iivarf í bugnum,
héldu þeir af stað. Hjartað í þeim
barðist. Hvað stendur í Surtlu?
Hvað hafði kennarinn skrifað um
þá?
Kjallaraglugginn var opinn, en
það var koldimmt í ganginum.
„Eldspýta,“ sagði Árni.
Einar kveikti og þeir fálmuðu
sisr áfram að stiganum. Hann var
o o
snarbrattur.
Brátt voru þeir komnir upp í
stofuna og litu í kringum sig. Á
veggnum var gömul klukka. Kött-
ur lá í rúminu. Og þarna var
Surtla. Árni hafði hana handa á
milli. Nú var stundin komin. Hvað
hafði kennarinn skrifað um þá.
Þeir skulfu af æsingu.
„Flýttu þér,“ sagði Einar.
Þá heyrðu þeir allt í einu í úti-
dyrahurðinni. Eitt andartak stóðu
þeir agndofa og horfðu hvor á ann-
an. Það var eins og kalt vatn rynni
niður bakið á þeim.
Eldfljótt lét Árni bókina á sinn
stað. Eini felustaðurinn, sem þeir
sáu var undir rúminu. Það var ekki
tími til að komast aftur niður í
kjallarann. Það gat verið hættulegt.
Leiftursnöggt skriðu þeir undir
rúmið. Samstundis opnaðist liurð-
in. Kennarinn kom inn.
Hann gekk fyrst að ofninum og
bætti í eldinn.
Einar lá framar. Hann lá með
höfuðið á gólfinu og gægðist.
Kennarinn kraup á kné við ofninn.
Bara að hann snúi sér nú ekki við
og horfi undir rúmið. Drengirnir
voru dauðhræddir. Þeir heyrðu
hjartað berjast í brjóstinu. Þeir ótt-
uðust, að kennarinn mundi lieyra
það líka. Bara að þeir gætu fengið
kennarann til að horfa í aðra átt.
Hver mínúta var eins og heil
eilífð. — Hugsið ykkur, ef hann sæi
þá. Ef þeir hefðu ekki verið skráð-
ir í þá svörtu áður, þá mundu þeir