Vorið - 01.12.1959, Blaðsíða 38

156
V O R IÐ
| í ÆVINTÝRALANDl j
£ %
25) Samstundis og þau Karen og Péttir voru
horfin, komu ltúnarnir í ljós, því að nú ætl-
uðu þau að skemmta sér.
— Reyndu fyrst, Bangsimann.
— Nei, dömurnar fyrst. Ég skal halda við
setuna, meðan þú ferð upp í.
— Ó, ég er svo hrædd.
verðum við að gera. Nú skal ég hrista árvatn-
ið af þér. Er þctta ekki gott, Bjömhildur?
— Bangsimann! Bangsimann! Ég vil hætta.
Mér verður illt. Allt snýst fyrir augunum á
mér.
27) Allt í einu hlustuðu húnarnir og hlupu
niður á hæðina. Innan úr skóginum heyrðu
rau hávaða og lætí. Björnhildur verður dauð-
trædd og stingur fingrunum upp í sig.
— Stattu nú ekki svona vandræðalcg, þá
ruglar þú mig alveg, Björnhildur.
— Heyrir þú, Bangsimann. Það eru hundar
líka. Höfum við nú hætt okkur of langt inn í
veiðilöndin?
— Ekkert bull, systir. Manstu ekki, að
prinsessan liefur fengið kónginn til að friðlýsa
allan skóginn?