Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 6

Rangárvöllum árin 1933—1949 og skólastjóri Kópavogsskóla 1949—1964.
Hér verður ekki rœtt um skólastarf Frímanns, en þar hefur hann getið sér
ágœtt orð. Heldur minnst ofurlítið á tvær barnabækur, sem hann hefur ritað
og hvernig þær hafa orðið til. Kvöldvökur voru oft í skólanum á Strönd og
skorti þar oft skemmtiefni. Um það farast Frímanni svo orð í bréfi til
Vorsins:
„Á kvöldvökunum var margt sér til gamans gert: Farið í leiki, kveðist á,
búnar til vísur, glímt við gátur og orðaþrautir o. s. frv. En eitt vinsælasta
atriðið var þó að lesa eða segja sögur. Varð mér þá oft til að rifja upp eigin
minningar frá bernsku- og æskuárum, ásamt ýmsu öðru. Hef ég í annan tíma
ekki átt öllu þakklátari tilheyrendur, þótt ekki vœru alltaf stórbrotin sögu-
efnin, og voru stundum lítil grið gefin með áframhald. Varð þetta aðal-
ástæðan til að ég fór að skrifa sögur mínar inn í stílabók í lestímunum í
skólastofunni, meðan nemendur voru að lesa undir morgundaginn. Jafn-
framt tók ég að auka ýmsu við.
Vinur minn einn og stéttarbróðir gluggaði í þessar skræður og hvatti
mig til að sýna þær útgefanda. Leiddi það til þess, að ég tók þær rneð mér
til Reykjavíkur og labbaði mig á fund, Gunnars Einarssonar í „Isafold“
(nú í ,,Lei.ftri“). Niðurstaðan varð sú, að bókarkornið ,,Hve glöð er vor
æska“ kom út hjá ísafold 1944 og „Þegar sól vermir jörð“, 1950. Fyrir fáum
árum gaf „Setberg“ út í sérstakri bók fyrstu söguna úr fyrri bókinni „Valdi
villist í Reykjavík“. Eitthvað fleira hefur verið endurprentað liér og þar.“
Þannig gerir Frímann skilmerkilega grein fyrir því, hvernig sögur hans
hafa orðið til.
Það, sem einkennir sögur Frímanns er góðlátleg glettni, sem börnum
geðjast vel að. Vorið þakkar sögur Frímanns, sem það liefur fengið að birta.
Og að þessu sinni birtir það eftir hann söguna „Hjólreiðakappinn“.
E. Sig.
2 VORIÐ