Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 7

HJÓLREIÐAKAPPINN
BÓKARKAFLI EFTIR FRÍMANN JÓNASSON
Þórarinn hafði eignazt reiðhjól. Iion-
um þótti svo vænt um það, að hann gat
ekki sofið almennilega fyrstu næturnar
eftir að hann fékk það. Nokkrum dög-
um síðar átti hann að fara í skólann.
Hann vildi endilega hafa hjólið með
sér. Það yrði meir en lítið gaman, að
sjá framan í hina skólastrákana, þegar
hann kæmi með hjólið og segði þeim,
að hann ætti það sjálfur. Hvort þeir
mundu ekki öfunda hann! Nærri má
nú geta. Hann ætlaði að b.iðja kennar-
ann að geyma hjólið í kjallaranum. Eft-
ir skólatíma á daginn ætlaði hann svo
að skreppa á bak. Og ef til vildi gæti
hann hjólað alla leið heim til sín ein-
hvern sunnudaginn, ef veður og færð
yrði góð. — Þetta var nefnilega heima-
vistarskóli.
Og svo fór Þórar.inn í skólann. Hann
fór með mjólkurbíl og varð að sitja of-
an á brúsunum. Það var ekkert nota-
legt sæti, þegar bíllinn hentist ofan í
holurnar á veginum, svo að brúsarnir
fóru að hoppa og dansa með þessum
ógnar skellum og glumrugangi. En verst
þótti Þórarni um hjólið, sem varð að
liggja ofan á brúsunum. Hann studdi
við það og reyndi að verja það höggum
og hnjaski eftir beztu getu.
Þegar í skólann kom, fór það eins og
hann ]>jóst við, að hinir strákarnir hálf
öfunduðu hann af hjólinu. Þeir horfðu
á með aðdáun, þegar hann var að leika
listir sínar á túninu fyrir sunnan skóla-
liúsið.
Einn dag, eftir skólatíma, voru dreng-
irnir að leika sér niður við tjörnina,
beint suður af skólahúsinu. Þórarinn
var á hjójinu og þeyttist eins og hvirfil-
vindur heiman af hlaði, í stórum sveig
suður og niður brekkuna, beygði svo
við og kom á fleygiferð til strákanna.
Hann stefndi beint á hópinn, svo að
þeir hrukku til hliðar. Þeir kærðu sig
ekkert um að láta hjóla á sig. En þá
steig Þórarinn á bremsuna, snarstöðvaði
gæðinginn og vatt sér af baki með sigur-
bros á vör.
„Þetta eru nú bremsur í lagi, strákar,“
kallaði hann um leið. „Þetta er ákaflega
fínt hjól. Ég hugsa að það sé ennþá betra
en hjólið hans Sigurþórs,“ bætti hann
við og strauk um stýr.ið.
„Heldurðu að þú getir hjólað á því
út í hólmann?“ spurði Leifi.
Hólminn var vestan til í tjörninni og
voru nokkrir faðmar út í hann.
Þórarinn leit út í hólmann og sagði
æði drýgindalegur:
„Jú, ég skyldi geta það. Hjólið rennur
svo ákaflega vel. En ég kæri mig bara
ekkert um að vera að bleyta það.“
Nú fóru strákarnir að skellihlægja.
VORIÐ 3