Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 9

Þegar Þórar.inn var búinn aS jafna
sig dálítiÖ, kom hann vaðandi í land og
leiddi sjólið. Strákarnir tóku honum
með hlátri og gamanyrðum.
„Vissi ég ekki,“ sagði Leifi. „Þér var
nær, að vera ekki alveg svona montinn.
Eg vissi ])að alltaf, að þú kæmist ekki
hálfa leið. Og ekki færðu kúluna.“
„Hvað var þetta sem kom fyrir þig,
Tóti minn? Fór klárskömmin að ausa
og setti þig svona laglega af sér. Hon-
um hefur líklega þótt hálf kalt í tjörn-
inni,“ bætti Hörður við, og reyndi að
sýnast fjarska alvarlegur.
„Hugsið þið ykkur bara, strákar. Var
það ekki alveg voðalega hlægilegt, að
sjá aftan undir hann,“ sagði Siggi og
fékk um leið magnaða hláturshviðu.
En þetta beit ekki á Þórarin. Það var
nú drengur, sem ekki var að fara í fýlu
út af smámunum. Þrátt fyrir allt brosti
hann eins og sigurvegari framan í strák-
ana og sagði:
„Já, nú vil ég fá aurana og kúluna,
því að út í hólmann komst ég.“
„Komst! Já, en þú hjólaðir ekki alla
leið. Og þess vegna færðu ekki neitt,“
svöruðu strákarnir og voru vel sam-
mála.
En Þórarinn lét sig ekki. — „Jú, víst,
ég var sama sem kominn alla leið. Það
hefur ekki vantað meira en svo sem
alin, en þá lenti hjólið í holu. Annars
hefði ég leikandi komizt alla leið.“
Þeir þrefuðu um þetta góða stund.
En þá fór að koma hrollur í Þórarin,
svo að öll hersingin hélt heim í skóla.
Þegar heim kom, heyrði kennarinn
miklar þrætur og hávaða neðan úr for-
stofu og fór að gæta að, hvað um væri
að vera. Strákarnir sögðu honum þá
upp alla sögu, báðu liann að dæma í
málinu. Hann lofaði því, en sagðist ekki
geta dæmt í svona stórmáli undirbún-
ingslaust. Yrði hann að fá að hugsa sig
um til morguns. Strákarnir létu það
gott heita. Svo fór Þórarinn að fara úr
hleytunni.
í lok fyrstu kennslustundar morgun-
inn eftir, dró kennarinn skjal upp úr
vasa sínum og las mjög hátíðlega:
„Það kunngerist hér með, að í gær
bauðst herra Þórarinn hjólreiðakappi
til að hjóla út í Tjarnarhólmann. Ef
hann gæti það, lofuðu skólabræður hans,
sjö að tölu, að gefa honum sína 5 aurana
hver, samtals 35 aura. Auk þess lofaði
Þorleifur, að gefa honum kúluna góðu,
sem margan tindáta hefur að velli lagt.
Sú kúla er metin á 40 aura. Nú fór svo,
að Þórarinn komst ekki alla leið á hjól-
inu, en lenti í holu og stakkst á höfuðið.
Telja því skólabræður hans, að hann
eigi ekki nein verðlaun skilið. Ollum
ber þeim þó saman um, að þetta hafi
verið ágæt skemmtun. T. d. segist Sig-
urður T. hafa verið nærri dáinn af
hlátri, þegar hann sá Þórarin standa á
öfugum enda í tjörninni. Hlýtur þetta
því að hafa verið framúrskarandi gam-
an. Dómaranum þykir nú réttlátt, að
þeir borgi svona góða skemmtun. Þar
að auki hefur Þórarinn sýnt, að hann
er fullhugi mikill, og er óvíst, að hinir
strákarnir hefðu leikið þetta eftir.
Því dæmist rétt vera:
Þórarinn skal fá kúluna til eignar og
afnota, en fyrst hann komst ekki alla
leið, fær hann enga peninga. Aftur á
móti skulu strákarnir borga sína fimm
VORIÐ 5