Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 12

á að sjá framan í Geira. En þeim til
mikillar hrellingar kom hann ekki í skól-
ann. Hafði hann kannske slasazt? Hafði
móð.ir hans kært þá fyrir skólastjóran-
um? Hafði það vitnazt hverjir það voru,
sem réðust á Geira? Þeir gerðust nú dá-
lítið órólegir og þeim leið illa um dag-
inn. Það gerðist þó ekkert í skólanum,
frekar venju. Fjarvera Geira kom þeim
samt úr jafnvægi. Dagurinn var langur
og leiðinlegur.
Daginn eftir kom Geiri heldur ekki í
skólann, en móðir hans kom aftur og
vildi fá að tala við skólastjórann.
Jæja -— nú kom það! hugsuðu þeir
félagar. Ekki vissu þeir hve lengi móðir
Geira talaði við skólastjórann, en næst
þegar hringt var inn í tíma, kom skóla-
stjórinn út á skólatröppurnar og kvaddi
sér hljóðs. Það varð alltaf dauðakyrrð,
þegar skólastjórinn kom út á tröppurnar
og talaði við börnin, og svo var einnig
í þetta sinn.
Skólastjórinn sagði: „Það hefur kom-
ið fyrir mjög leiðinlegt atvik, sem er
skóJanum til skammar. Einhverjir dreng-
ir, vafalaust úr þessum skóla, sátu fyrir
öðrum dreng úr 6. bekk, Geira litla
Árnasyni, réðust á hann og köstuðu
honum fram af brekkubrúninni hér við
skólann, en hann var að hjálpa móður
sinni að gera hreint. Þessir drengir voru
þrír saman, og þeir létu sér sæma, að
sitja fyrir Geira og níðast á honum ein-
um og varnarlausum, og fara mjög illa
með hann. Hann meiddist í fæti, þegar
hann kom niður fyrir brekkuna, líklega
tognun, og það var ekki þessum drengj-
um að þakka, að hann meiddist þó ekki
meira. Þetta er skömm fyrir skólann, en
þó einkum drengina, sem þarna voru að
verki, að sýna félaga sínum þennan
ódrengskap. Nú skora ég á þessa drengi
að gefa sig fram, áður en skóla lýkur í
dag. Það verður engum refsingum beitt
frekar en vant er.“ Skólastjórinn þagn-
aði og leit yfir hópinn. Hann beið góða
stund, en enginn gaf sig fram.
Skólastjórinn hélt áfram og mælti:
„Mér þykir leitt, að sökudólgarnir skuli
ekki vera menn til að kannast við brot
sitt. Það hefði verið þeim fyrir beztu.
En ef samvizkan skyldi fara að ónáða
þá, er ég alltaf til viðtals á skrifstofu
minni. Svo tölum við ekki meira um
þetta að sinni. Gerið svo vel að ganga
ánn.“
Þeir félagar gengu ekki á fund skóla-
stjórans þennan dag, því miður..
Það var mikið talað um þetta í skól-
anum næstu daga, og mörgum getum
að því leitt hverjir þetta hefðu verið.
Þetta mæltist yfirleitt illa fyrir, svo að
þeir félagar voru ekki öfundsverðir af
að hlusta á umræður um málið enda
tóku þeir aldrei þátt í þessum umræðum
af skiljanlegum ástæðum og reyndu allt-
af að draga sig í hlé, þar sem þetta bar
á góma.
Geiri kom í skólann morguninn eftir,
en var þá nokkuð haltur, hann var það,
það sem eftir var vetrarins.
Hann sagði aldrei neitt, þegar þetta
var til umræðu í skólanum, og þegar
hann var spurður að því, hvort hann
vissi ekki hverjir hefðu gert þetta, sagð-
ist hann enga hugmynd hafa um það.
Svona leið veturinn og bar fátt mark-
vert til tíð.inda, sem í frásögur .sé fær-
andi. Sól hækkaði á lofti og dagarnir
8 VORIÐ