Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 24

svo fór að færast líf í handlegginn. Áki
gat hreyft hann og lyft honum hærra og
hærra. Hann gat stutt sig við hann og
notað fingurna, og nú er það næsta ótrú-
legt, hve mikið gagn hann hefur af hend-
inni.
En vinstri fóturinn er talinn ólækn-
andi. Eigi að síður er það undravert,
hvað hann getur komizt á öðrum fæti
og hækju undir hvorri hendi. Hann
gengur stundum alveg upp að Stíflunni,
eða hann fylgir Lúðvík frænda, þegar
hann er að líta eftir í rafstöðinni. Og í
hjólastólnum ekur hann langar ferðir
eftir skógarstígnum, og þar sem jarð-
vegurinn er harður og þurr, renna hjól-
in vel milli grenitrjánna. Hjólastóllinn
rennur einnig vel eftir þjóðveginum, þar
sem ekki eru mjög brattar brekkur. En
versta brekkan er Kolbeinsbrekkan.
Hvers vegna skyldi vegurinn hafa
verið lagður upp svona bratta brekku?
Fyrst beint upp eins og húsþak og svo
eins bratt aftur niður. Áki hefur oft
undrast yfir því. Ef vegurinn væri lagð-
ur í bugðum yrði næstum enginn bratti.
En þetta var sök gamla Kolbeins, bónd-
ans í Innsta-dal, sem neitaði að láta
leggja veginn yfir akra sína.
En hvers vegna sýndu þeir honum
ekki í tvo heimana?
Það var ekki aðeins Áki, sem undr-
aðist yfir því, því að þessi brekka var
farartálmi fyrir allan dalinn. Hún er
erfið fyrir hesta með þungt vagnhlass
og gamalt fólk verður að hvíla sig oft,
áður en það kemst upp.
Þessi brekka lokar öllu útsýni fyrir
Áka, svo að hann sér hvorki skólann
eða íþróttavöllinn, en þar eiga flestir
félagar hans heima.
En þó að undarlegt megi virðast hefur
hann aldrei vantað í skólann nokkurn
dag vegna brekkunnar. Það á hann að
þakka öllu þessu góða fólki í Bjarnar-
dal, fyrst og fremst skólafélögum sínum
og kennslukonunni, og svo Önnu ftænku
sinni, sem er svo stór og sterk, að hún
er kölluð Stóra-Anna.
Strax fyrsta daginn stóð hópur barna
við brekkuna og biðu eftir því að fá að
hjálpa Önnu og ýta á eftir vagninum.
Kennslukonan hafði séð það. Henni
þótti þetta fallega gert og tók á móti
þeim á skólatröppunum.
— Það er gæfumerki fyrir ykkur,
börn, að vera vingjarnleg við Áka, sagði
hún.
Síðar minnti hún þau á þetta við og
við, og félagarnir höfðu reynzt honum
vel. Þeir hjálpuðu honum í skólann og
úr honum. Erfiðast var það í krapi og
djúpum snjó að vetrinum, en þá komu
þeir upp að Stíflunni og drógu hann á
sleða. Það kom einnig fyrir að einhver
félagi hans sótti hann með hesti og
sleða. Það var einkum, þegar þeir vildu
fá hann með í afmælisveizlu eða skemmt-
un í skólanum.
Áka eru sérstaklega minnisstæð öll
hátíðahöldin 17. maí á þjóðhátíðardegi
Noregs. Þá sagði kennslukonan alltaf
eitthvað frá föður hans og fullorðna
fólkið tók í hönd hans og sagði:
— Þú verður áreiðanlega einhvern
tíma stór og hraustur eins og faðir þinn.
Fólkið sagði þetta með hlýleik í rödd-
inni. Svo gaf það honum ávexti og
20 VORIÐ