Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 26

Sá hluti íþróttasvæðisins, sem hefur ver-
ið ruddur, er of lítill fyrir tvö mörk,
svo að þeir æfa aðeins með einu marki.
Framherjar sækja á, en vörnin reynir
að koma í veg fyrir að knötturinn lendi
milli grenitrjáa, sem notuð eru fyrir
markstengur.
Aðeins einn þeirra hafði kynnt sér
knattspyrnureglurnar rækilega. En að
hvaða gagni kemur það, þegar ekki er
hægt að koma þeim inn í kollinn á þeim,
sem leika á vellinum. Þeir geta að vísu
lært, að þeir eiga ekki að taka með
höndunum á knettinum, ekki bregða,
gera horn, kasta inn og taka vítaspyrnu.
En það er alveg vonlaust að kenna þeim,
hvenær þeir eru rangstæðir. Þetta geng-
ur allt út á löng spörk og háa bolta,
sparkað er af öllum mætti og tillitsleysi,
svo að drengirnir rjúka saman eins og
reiðir hanar.
— Nei, nei, hrópar Aki og blæs lengi
í flautuna.
Hann verður reiður og lætur drengina
fá það óþvegið. Fyrst á eftir gengur það
svo vel og hann hvetur þá með örfandi
orðum:
— Fram Bj arndælingar.
Framherjarnir eru fljótir. Þeir nota
skalla og senda knöttinn hver til annars.
Þeir smjúga gegnum eyður í vörninni.
Nú dugar ekki að draga af sér. Og loks
verður mark.
— Húrra, húrra, heyrist hrópað. Það
er ekki aðeins Áki, sem kallar heldur
einnig stúlkurnar og minni drengirnir
kalla eins og þeir geta.
— Húrra, Bjarndælingar.
— Prýðilegt, hrópar Áki og klórar
sér bak við eyrað. — Sækið á aftur, kall-
ar hann. Nú á hann erfitt með að sitja
kyrr hann lifir sig svo inn í leikinn.
Hann stjórnar öllu úr hjólastólnum,
sveiflar hækjunum fram og aftur og kall-
ar ráðleggingar til leikmanna. Ef þeir
haga sér öðru vísi en hann vill, leggur
hann hækjurnar á hné sér og hristir höf-
uðið. Á þessum stundum er hann undr-
andi yfir, til hvers sumir drengir hafi
tvo heilbrigða fætur, fyrst þeir geta ekki
notað þá betur.
Hann er eins þreyttur og hinir dreng-
irnir, en nú er komið að mesta vanda-
málinu: Hann þarf að velja liðið fyrir
kappleikinn. Hann hefur enn ekki sagt
nokkurt orð um, hvernig það muni
verða. En hann hefur hugsað um það
bæði dag og nótt. í huganum hefur hann
metið getu hvers og eins, teflt þeim í hin-
ar ýmsu stöður, og að lokum komist að
niðurstöðu, að þarna ú hann að vera og
hinn hér og hvergi annars staðar.
Það er allt hljótt meðan hann tekur
upp pappírsörk, og fer að lesa upp. En
hann er ekki kominn langt, þegar einn
af stærstu og duglegustu drengjunum
mótmælir. Það er Kolbeinn í Innsta-
dal, liann vill ekki vera bakvörður. Hann
vill vera miðframvörður. — Allir ættu
að geta skilið, að það liæfir honum bezt.
Og það eru fleiri, sem vilja sjálfir
ráða. Ef að Kolbeinn verður miðfram-
vörður, þá vilja þeir einnig láta flytja
sig til.
Áki reynir að tala þá til. — Þeir
stærstu og öruggustu verða að vera bak-
verðir, segir hann, og álítur að nú verði
Kolbeinn ánægður.
En Kolbeinn vill ekki beygja sig. —
Hann veit betur en nokkur annar hvað
22 VORIÐ