Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 27

honum hentar. Aðr.ir segja það sama og
þeir tala hver upp í munninn á öðrum,
þar til dómaraflautan þaggar niður í
þeim.
ÞaS er gremja í rödd Áka eins og
hann sé nærri því aS gráta, þegar hann
tekur aftur til máls:
— ÞiS eySileggiS allt saman, getiS
þiS ekki skiliS þaS? segir hann. — Allt
er ónýtt nema meS góSri samvinnu, og
þá verSa allir aS vera í þeim stöSum,
sem þeir hafa veriS settir í.
— Nei, kallar Kolbeinn, — þá verS
ég ekki meS!
— Þ-ú ska-skalt! Áki er orSinn svo
reiSur, aS hann stamar: — E-enginn
getur neitaS aS vera á þeim staS, sem
honum er ætlaSur, þaS stendur í knatt-
spyrnulögunum. Þar meS er þaS út-
kljáS —.
— TJtkljáS? grípur Kolbeinn fram í.
— Er þaS aSeins þú, sem ákveSur þaS?
— Já, þaS á fyrirliSinn aS ákveSa,
svaraSi Áki.
— FyrirliSinn? — Þá getur þú sjálf-
ur leikiS bakvörS! Kolbeinn lítur í
kringum sig, en þaS glottir enginn aS
þessari fyndni hans, nema liann sjálfur.
Áki situr kyrr og horfir í gaupnir sér
stundarkorn. Loks segir hann þunglega:
— Ef þiS eruS óánægSir meS mig, þá
getur einhver annar raSaS liSinu. — En
þaS verSur aS gerast fljótt, bætir hann
við.
Það vilja hinir ekki heyra.
— Nei, nei, þaS gerir Áki, hrópuðu
þeir.
— Hann, dengsi hennar Stóru-Onnu,
segir Kolbeinn meS fyrirlitningu. —
Hann er meistari í aS leika knattspyrnu.
— En ég ætla aS losa hann viS aS skipa
mér fyrir. Hann bætir viS nokkrum ill-
gjörnum athugasemdum í lægri róm,
svo aS aðeins þeir, sem næst eru heyra
þaS. Og þaS er svo illgjarnt, að þeir
verða óttaslegnir og fara frá honum.
Þeir þegja allir og ætla ekki að trúa sín-
um eigin augum, þegar Kolbeinn fer.
Hann lítur viS og ypptir öxlum áSur en
hann læðist hurt. Aðeins einn drengur
fylgir honum, þaS er Haraldur, bróðir
hans.
Það líður stund áður en nokkuð er
sagt. Þetta er svo leiðinlegt, að þeir þorá
varla að líta á Áka, og þeir vita ekki
hvernig hægt er aS bæta úr því, sem
gerzt hefur.
En Áki sjálfur? Hann hreyfir sig ekki
heldur, lítur niður fyrir sig og vildi
helzt fara í felur, ef hann gæti. Enginn
liefur áður vikið aS honum ljótum orð-
um, ekki heldur drengirnir í Innstadal,
þó að viðmót þeirra hafi alltaf verið
annað en hinna drengjanna. Og Þetta
var verst vegna liðsins, sem þurfti að
velja. Nú verður ennþá erfiðara að
standa á móti Valla-drengjunum, þegar
það verða tveimur færri.
— Þá verSur ekkert af keppninni,
segir hann dauflega. — Það er bezt að
hringja til Valla-drengjanna strax.
Hann tekur hækjurnar og býr sig
undir að fara heim. En þá er það ein
stúlka, sem þekkir gott ráð. ÞaS er Hjör-
dís á Bakka.
— Svei! Lofum þessum Innstadals-
drengjum að fara! kallar hún. — Við
SigríSur getum leikið með. Það erum
við vel færar um.
Framhald á bls. 26.
VORIÐ 23