Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 45

súld og þoku og var óráðið flugveður til
hádegis. Þangað gekk ég með heitar
bænir í brjósti. Klukkan eitt . e. h. var
mér tilkynnt — frá Kópaskeri — að
flugvélin kæmi og ég skyldi mæta á
flugvélaafgreiðslunni kl. þrjú. Kl. 2
lagði ég af stað, full eftirvæntingar, frá
heimili mínu — Austara-Landi í Öxar-
firði — ásamt yngri hróður mínum,
Gunnlaugi, á jeppanum okkar Þ 994.
Klukkan þrjú var ég setzt upp í flug-
afgreiðslubílinn, en í honum biðu far-
þegarnir, þar til sást til flugvélarinnár.
Kl. 15 mín. eftir í fjögur, beyrðum við
til hennar og sáum hvar hún kom —
á renniflugi. Var þá strax ekið af stað.
Flugvélin sveif mjúklega niður á völl-
inn og kom alveg að bílunum. Eftir
skamma stund var allur farangur, sem
með henni átti að fara, kominn í vélina.
Var þá ekki eftir neinu að bíða. Hrað-
aði ég mér því upp í hana, eftir að hafa
kvatt þá, sem fylgdu mér á flugvöllinn
og sett á mig nafn flugvélarinnar, sem
var Gljáfaxi TF. Þar næst hagræddi ég
mér í sætinu, sem ég ákvað vinstra megin
í vélinni og spennti vel beltið. Klukkan
10 mín. gengin í fimm fóru hreyflarnir
i gang, með miklum gný, svo brast og
brakaði í öllu. Og ég gat ekki betur séð
en jörðin þyti burtu — undir henni —
eins og hún væri hrædd og vildi sem
fyrst forða sér frá þessum hávaðasama
fugli. Eftir litla stund sveif vélin hátt á
loft og nú fjarlægðist jörðin og allt virt-
ist minnka. Innan við einn glugga henn-
ar sat farþegi furðu lostinn og notaði
augun eftir mætti. Þá kom til okkar hin
fallega og brosmilda flugfreyja og bauð
okkur konfektmola, sem var vel þeginn.
Stefnan var nú tekin á Þórshöfn. Vél-
in flaug lágt og ég sá vel yfir. Bíla sá ég
á ferð og kindur hentust sitt á hvað, er
þær heyrðu vélagnýinn. Kl. fimm fórum
við af Þórshafnarflugvellinum, sem er
skammt frá prestsetrinu, Sauðanesi.
Það hélzt sama dumbungsveðrið, en
annað slagið sá þó vel til jarðar. Kl. 15
mín. yfir sex birtust mér bernskustöðv-
arnar — Bjarmaland í Öxarfirði. Það
glampaði á húsin eins og litla stokka og
vatnið sá ég mjög vel. Þetta er gaman að
sjá, hugsaði ég, og hallaði mér aftur í
sætinu, því nú byrgði þokan alla sýn.
Um hug minn þutu minningarnar frá
því ég var lítil stúlka, en þá hentist ég
út úr bænum, þegar flugvéladunur barst
að eyrum, til að horfa á flugvélarnar,
sem stundum flugu mjög lágt yfir bæn-
um. Og mikil unun hlaut það að vera
að mega sitja í þeim, þar sem þær blik-
uðu í sólskininu og hvergi sást ský á
lofti. Nú varð þessi langþráða ósk að
veruleika.
Kl. 10 mín. eftir í sex lentum við á
Akureyrarflugvelli. Þar átti að vera um
20 mín. viðdvöl. Flestir gengu inn í flug-
skýlið, eða voru á gangi í nágrenninu.
Kl. 10 mín. yfir sex voru allir komnir í
vélina. Ég hafði mig í sæti mitt, út við
glugga, yfir vængnum, vinstra megin.
Á leiðinni suður var sólskin annað
slagið og sá ég þá vel yfir allt hálendið.
Mér varð oft litið á öll vötnin á Arnar-
vatnsheiði. Ég sá einnig vel bæði Borg-
arnes og Hvanneyri, en þangað hafði ég
eitt sinn komið ásamt systrum mínum
og eldri bróður. Skömmu síðar blasti
Reykjavík við framundan. Og þegar
vélin beygði inn á flugvöllinn, hallaðist
VORIÐ 41