Vorið - 01.03.1966, Blaðsíða 48

myndum. ÞaS tæki marga daga aft skoÖa
það ef vel væri.
Atjándi júlí heilsaði með sól og sunn-
an andvara. Eftir hádegið fór ég út á
skemmtigöngu með Gógó, Alla litla og
Oðni, því nú var helgidagur .Við geng-
um suður með Tjörninni. Þar syntu
endur í tugatali ■— margar tegundir —
og nokkrar með unga. Þar var einnig
álftamóðir með sex unga, talsvert vaxna,
en álftapabba sá ég hvergi. Við gengum
suður um Hljómskálagarðinn og fannst
mér ég þá vera komin upp í sveit. Fugla-
lífið við Tjörnina og skógurinn og blóm-
in, suður með henni, fannst mér undur
fagurt og er áreiðanlega réttnefni að
kalla þennan stað hjarta Reykjavíkur.
Fyrir börn og unglinga borgarinnar hef-
ur hann — fyrst og fremst — ómetan-
legt gildi.
í þessari sömu för fórum við inn í
Hótel Sögu. Undraðist ég stórum allan
glæsibrag þar, í einu og öllu. Munu fáir
gleyma þeirri stund, er þeir — í fyrsta
sinn — eins og ég, fóru í lyftuna og
svifu upp á efstu hæð. Þar opnaðist hún
og við gengum út, beint í „Grillið“, sem
kallað er, en það er efsta hæðin með
þrjár hliðarnar úr gleri. Þar er allt
teppalagt og stoppaðir hægindastólar
við hvert borð. Þar gengu um þjónar
rauðklæddir með hvítan dúk á öðrum
handlegg. Þeir voru mjög kurteisir og
hneigðu sig og beygðu á báðar hliðar.
Þarna fengum við okkur ljúffengar
vöfflur, með sultu og rjóma, ásamt
mjólk og kaffi. Þarna tók ég nokkrar
myndir, bæði út um gluggana og eins
inni. Útsýnið þaðan — yfir miðborgina
— sólgyllta, og alla leið til Esju, er dá-
samlegra en orð fá lýst.
Þegar ég liafði dvalið þarna nægju
mína fórum við aftur inn í lyftuna og
niður á neðstu hæð. Þar gengum við út
í veðurblíðuna og héldum ferðinni
áfram. Margt sá ég á leið minni, þar á
meðal Landakotskirkjuna og Landspít-
alann. Ekki kom ég samt auga á neina
nunnuna, eins og ég hafði óskað. Ég
þóttist viss um að þekkja þær á því, að
þær væru allar í svörtum, skósíðum
hempum, með hvítan kraga og hvíta
slæðu um höfuðið. Þá litum við inn í
hið sérkennilega veitingahús, Naust.
Þar virtist mér margt eins og í gömlu
skipi. Stórir og gildir kaðlar voru hafðir
þar fyrir stigahandrið og fleira var þar
óvenjulegt. Húsin, sem við gengum
fram hjá, voru mörg glæsileg en önnur
eins og gengur og gerist. Flest áttu þau
það sameiginlegt, að á þeim var sjón-
varpsloftnet.
A götunum var margt fólk og yfirleitt
mjög vel til fara. Þó sá ég þar eitt, sem
ég undraðist stórum og get ekki annað
en talið fremur ljótt. Það voru þessir
svonefndu Bítlar eða Bítla-stæling. Þeir
voru með hár niður á herðar og á sum-
um liðað. Svo voru þeir í leðurjökkum,
níðþröngum buxum og skóm með háum
og breiðum hælum. Svona hlunkuðust
þeir áfram, — eftir götunum — hálf
blindaðir af lubbanum, niður í augu.
Þetta fannst mér óneitanlega Ijótt og
ekki eftirsóknarverður útgangur.
Þá var það málfar ýmsra, sem ég tók
bezt eftir í verzlununum. Þeir sögðu
fæstir fallegt heldur bara „lekkert“. Og
ekki heldur baukur eða hólf, heldur
44 VORIÐ