Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 11

íór það nú svo, að hún varð að snúa við,
hún Þura. Glampinn var horfinn úr aug-
unum, þegar hún kom niður til okkar
Weð flaksandi hárið og blóðrisa hend-
urnar. Rétt í því skall þokan yfir.
Við stóðum á brúninni og horfðum
niður í hyldýpið. Ólgandi þokuhafið
hylgjaðist um klettana. Úrsvöl og sting-
andi þyrlaðist hún um okkur eins og hol-
skefla. Klettar eru eins og mannsandlit.
k’ótt þeir geti jafnvel verið vingjarnlegir
1 sól, eru þeir fljótir að breyta um svip,
°g í þoku geta þeir birt furðulegustu
kynjamyndir, sem jafnvel taka á sig líf
°g hreyfingu.
Við litum hvert á annað, og það var
angist og ásökun í augunum.
Stella fór að gráta. „Það var þér að
kenna, Þura,“ snökti hún og nuddaði sér
um augun, svo að berjablámi og óhrein-
indi, blandað tárum, flæddi niður um
andlitið.
Slíka ásökun gat Þura ekki þolað, sem
Varla var von.
„Nei, það er þér að kenna. Þú stakkst
fyrst upp á því,“ sagði hún, og ég sá, að
hún var að verða reið.
Þegar hér var komið, gat ég ekki
þagað. Aðra eins fjarstæðu hafði ég
aldrei þekkt. Ég gleymdi alveg, hvar og
hvernig við vorum stödd, ef til vill
gleymdum við því öll.
„Það varst þú, Þura, sem kveiktir
þetta upp í okkur, svo var það bara
steinn með grábrúnum mosa á,“ sagði
ég-
j,Víst er það gullkista. Ég skal ein-
hvern tíma ná henni seinna. En það varst
þú, sem kvaðst upp úr með að fara,“
sagð.i Þura og var æst.
„Skammastu þín, Þura, það varst þú.
Þetta er allt þér að kenna,“ hrópaði
Stella.
Þura ætlaði að beita líkamlegum að-
gerðum. Henni var altént laus höndin,
henni Þuru. En þá tók ég eftir því, að
Stella nálgaðist klettabrúnina ískyggi-
lega, um leið og hún hörfaði aftur á
bak.
„í guðs bænum, Þura, gættu að þér!“
hrópaði ég.
Þura stakk við fótum. Öll áttuðum
við okkur samstundis. Og aftur litum
við hvert á annað, en nú var reiðin horf-
in úr augunum. Þura varð fyrst til að
mæla:
„Við verðum að hafa okkur heim,“
sagði hún, og það var eins og sindraði
af henni þróttur og líf, þessari tólf ára
telpu með stálgráu augun og hrokknu
lokkana.
„Ég þori það ekki. Ég þori ekki að
fara skeiðina. Ég þori ekki heldur að
vera hér,“ sagði Stella og var aftur farin
að vola.
Einhvern veginn komumst við skeið-
ina. Þura dró Stellu eins og kollótt lamb
á haustdegi, en ég skreið og hugsaði um
Guð og mömmu og hét á þau bæði til
fulltingis mér.
„Ó, ég er svo þreytt. Mér er svo kalt,
og ég dett,“ kveinaði Stella. Við vorum
neðst í gjánni.
Ég mundi allt í einu eftir brauðinu,
og þá var eins og maginn tæki kipp inn-
an í mér. Hann var víst orðinn tómur.
Brauðið var ekki lengur brauð. Út úr
vösum mínum vall einkennileg blanda.
VORIÐ 57