Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 30

tækt en kaupmanninn ríkan, og þací er
verð, sem verkar alveg öfugt. En svo er
líka til verð, sem er gott fyrir alla aðila.
Það er vandasamt að finna það, og til
þess þurfa menn að vera duglegir að
reikna. — Það er þetta, sem ég vil
starfa að.
— En það hlýtur að vera erfitt, segir
Hjördís.
— Erfitt? Tekur Áki upp og finnur
að stúlkurnar trúa honum ekki. Þær trúa
ékki, að hann, sem hefur aðeins annan
fótinn heilan geti gert þetta. En þær
skulu bara bíða. Og þessi hugsun situr
föst í honum og hann segir nokkuð, sem
hann hefur ekki ætlað að segja nokkrum
manni:
— Það veltur ekki á því, hvort menn
hafa báða fætur heila eða ekki. Það velt-
ur allt á vörunum, segir hann rólegur.
Allir geta borið kassa og vörusekki, veg-
ið og mælt og tekið við peningum. En
allt veltur á þeim, sem situr á skrifstof-
unni, og fylgist með búðinni og vöru-
birgðunum, og hefur auga á hverjum
fingri. Hann finnur að við þá, sem gera
eitthvað öfugt, en þessi náungi sér um
að fyrirtækið gangi. — Og þessi náungi
verður sennilega ég.
— Þú verður meiri þorparinn, segir
Hjördís í glettni. Þá fer Áki að hlæja, og
svo hlæja þau öll.
Þetta sumarkvöld er heiðskírt og fag-
urt. Hlýr sumarblærinn leikur um þau
og himinninn er blár svo langt sem aug-
að nær. Og telpurnar sitja fast við hann
og bulla og hlæja inn í eyrun á honum.
Hárlokkar Hjördísar strjúkast við kinn-
ina á honum. Og allt í einu fer Sigríður
76 VORIÐ
að raula kvæði og stappar í takt við
lagið.
En bráðlega berst knattspyrnuleikur-
inn í tal. Þá hætta þau að raula, því að
þetta er alvörumál. Þau eru ekki bjart-
sýn, en grunar það versta. En þegar þau
eru fleiri saman reyna þau að hug-
hreysta hvert annað, en því nær sem
kemur að þessum örlagadegi, því meiri
verður spenningurinn. Að lokum láta
þau huggast við orð Áka:
— Vallna-drengirnir geta sigrað okk-
ur, þangað til við lærum að sigra þá. —
En þá skulum við þakka þeim hjálpina,
og það verður það síðasta, sem hann
segir, áður en þau skilja.
Hann fylgir þeim með augunum alveg
niður að beygjunni, og þegar þær koma
þangað, langar hann mest til að kalla til
þeirra og biðja þær að koma aftur. Áður
var mikið líf hér í Stíflu eins og í þorpi.
Nú er það aðeins lítill blettur milli greni-
skógar og hárra ása. Drungalegur niður
Bjamarfossins fellur saman við ein-
manakennd hans, þar sem hann situr
aleinn.
Þetta hefur verið öðruvísi áður, hugs-
ar Áki, og minnist, hvað Anna frænka og
Lúðvík frændi liafa sagt um gamla daga.
Þá var Bj arnarfossinn allur annar en nú.
Glitrandi kom liann niður af berginu og
féll fram hj á húsunum, kastaðist frá ein-
um stalli á annan nærri sextíu metra.
Hér í Stíflu var ekki veglegt áður fyrr.
Lítið stofuhús og lágt grátt gripahús
með bása og rúm fyrir nokkrar kindur.
í þessu litla húsi voru þau Anna, Lúðvík
og faðir hans fædd. Faðir hans var víst
eins hár og Anna frænka, og það var