Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 32

þjáðist mi'kið eftir að hún eignaðist
þig, af því að þau bjuggu í bænum. Þá
var faðir þinn farinn í sitt síðasta ferða-
lag nokkrum mánuðum áður.
í eitt skipti annað hafði Anna sagt
meira um móður hans. Sá dagur er Áka
minnisstæður. Hann var þá nýlega byrj-
aður í skólanum og var að draga myndir
á blað. Þá stóð allt í einu kona í dyrun-
um, kona með stóran hvítan hatt í fínni
kápu. Anna frænka og Lúðvík voru líka
í stofunni, en hvorugt þeirra bauð henni
sæti.
Þessi vel klædda kona sagðist vilja
sjá dótturson sinn. Svo gekk hún til
Aka, tók í hönd honum og strauk hon-
um yfir hárið.
— Þú veizt eflaust hver ég er? spurði
hún blíðlega.
En það vissi Áki ekki.
— Ég er amma þín, Guðrún frá Ána-
stöðum. Hefurðu ekki heyrt hennar
getið?
Síðan spurði hún um ýmislegt við-
víkjandi honum, og því urðu þau að
svara. En Anna frænka stóð við eldhús-
borðið stíf eins og spýta og svaraði
henni aðeins með einsatkvæðisorðum.
Eigi að síður fékk hún svör við því
sem hún spurði um.
Að lokum tók hún í hægri hendina á
honum, þá heilbrigðu. Staðnæmdist á
miðju gólfi, eins og hún væri að hugsa
sig um, og starði á nieðan hvasst á
Önnu og Lúðvík.
— Hann getur komið til mín, þegar
hann verður stór, sagði hún.
Hún var varla horfin út úr dyrunum
þegar Anna tók til máls, og aldrei hafði
Áki heyrt hana eins reiða, hvorki fyrr
né síðar.
— Þetta var amma þín, kaupmanns-
frúin á Völlum, sagði hún. Það er í
fyrsta skipti, að við sjáum hana hér,
svo að þú átt þarna fína ömmu, sagði
hún með bros í öðru munnvikinu.
— Og fína móður, bætti Lúðvík
frændi við.
— Faðir þinn var lélegur tengda-
sonur, og hún vildi hvorki sjá hann né
móður þína, eftir að þau tóku saman,
þó að hún væri eina dóttir hennar.
Anna frærika talaði sig í hita og sagði
margt, sem Áki skildi þá ekki. Hann
mundi aðeins, hve reið hún varð við
þessi síðustu orð ömmunnar.
■— Svo að þú átt að fara til hennar,
Áki. Þú, sem hefur þó alltaf verið dreng-
urinn okkar, sagði hún. — Nú ert þú
nógu góður handa henni, þegar hún
hefur engan annan. Sonur hennar er
horfinn. Hann hékk iðjulaus heima, þar
til hann var fullorðinn og gerði aldrei
neitt. Svo hvarf hann, og enginn veit
neitt um hvar hann er niður kominn.
Áki getur enn heyrt orð bennar og
séð allt greinilega fyrir sér. Og hann
hugsar mikið um ömmu sína.
— þá kemur þú til mín.
Og nú situr Anna frænka hér og hefur
ekki nefnt það með einu orði frá þeim
degi. Lúðvík ekki heldur, en hann segir
aldrei neitt, nema það, sem Anna hefur
sagt áður.
— En nú er ég orðinn stór, hugar
hann. Og nú hef ég sagt það. Ég sagði
það við Hjördísi og Sigríði, að ég ætl-
aði til ömmu.
Allt í einu verður honum hugsað til
78 VORIÐ