Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 36

inn sýnir hestastráknum. Vonandi
finnst einhver spottinn. Ha, ha.
(Þeir leiða Tóta á burt.)
Tjaldið.
2. ATRIÐI.
(Sama svið — hásætissalurinn. Nú
er þar enginn ,inni nema kóngsdóttir.
Hún situr þar og grætur.)
KÓNGSDÓTTIR: Ekki skil ég hve harð-
brjósta hann faðir minn getur verið,
að ætla að láta hengja hann Tóta. Var
þetta ekki saklaust? Hvað var eigin-
lega Ijótt við það, að hann kyssli
mig? Ekki var ég ófús til að kyssa
hann aftur, því aS mér finnst hann
Tóti reglulega fallegur. — Guð, ég er
annars svo hrædd. Getur hann faðir
m,inn verið svona midkunnarlaus?
(Naggur kemur inn. Hann er hirðfífl
konungsins.)
NAGGUR: Hvað er að kóngsdótturinni?
KÓNGSDÓTTIR: Ó, ætli það sé svo
sem nokkuð, sem þú getur bætt. Farðu
burtu Naggur.
NAGGUR: Láttu ekki svona, stúlka.
Margir hafa vit á því, að trúa Nagg
gamla fyrir sorgum sínum, því að
margt vandamálið hefur hann leyst
fyrir einn og annan. Segðu mér nú
ljúfan mín: Er það út af honum Tóta,
sem þú situr hér og grætur?
KÓNGSDÓTTIR (Klökk); Þú heldur
það.
NAGGUR: Því ferðu ekki til hans föður
þíns og biður hann að náða Tóta.
Annað eins hefur hann nú gert fyrir
þig-
KÓNGSDÓTTIR: Ég hef þegar farið,
Naggur minn, en árangurslaust. Faðir
minn er óhagganlegur. Hann segir að
Tóti hafi svívirt konungsættina, og
því verði hann að þola sinn dóm.
Hvað get ég gert?
NAGGUR: Segðu mér í einlægni og al-
vöru: Þykir þér vænt um Tóta?
KÓNGSDÓTTIR: J á, mj ög vænt —
hann er svo fallegur og skemmtilegur.
NAGGUR: Já gott og vel. Og viltu eitt-
hvað á þig leggja til að frelsa liann?
KÓNGSDÓTTIR: Ég á ekkert það í
eigu minni, sem ég ekki vildi fórna
til að Tóti fái aftur frelsi sitt.
NAGGUR: Það er gott að heyra. Mig
langar til að hjálpa þér, en það máttu
vita, að ég æski engra launa. -L- Sjáðu
nú til: Nú ferð þú fram og biður
föður þinn að finna þig einan hingað
inn í sálinn.
KÓNGSDÓTTIR (áköf): Og hvað svo?
NAGGUR: Ekkert svo. Ég sé um af-
ganginn. — Yertu viss. Lofaðu mér
bara einu. Segðu ekki eitt einasta orð,
hvað sem á gengur hér í salnum.
KÓNGSDÓTTIR: Ég lofa því.
NAGGUR: Farðu þá og náðu í hann
föður þinn. (Kóngsdóttir fer.)
NAGGUR (Kallar): Púlli, Púlli. (Púlli,
þjónn hirðfíflsins, kemur inn.) Púlli,
um leið og kóngurinn kemur inn í sal-
inn, þá slekkurðu öll ljós hér. Skil-
urðu? Hér á að vera koldimmt. — Já
— þegar allt er orðið dimmt, þá
hleypurðu burt og felur þig. En gættu
þess, að láta ekki finna þig, því að þá
lætur kóngurinn hengja þig.
PÚLLI (héralega): Ég skil, herra minn,
Ekki skal standa á mér.
82 VORIÐ