Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 40

fótfúinn að sjá. Hann neitar alveg að
fara. Hinir koma aftur í bítið í fyrra-
málið. Ég hélt að yðar hágöfgi þarfn-
aðist hvíldar.
KÓNGUR: Láttu nú samt þann gamla
koma. Jafnvel hjá gömlum gráskegg,
getur lækningin verið fólgin. Ég lifi
ekki af aðra nótt á grúfu, og ekki má
ég setjast. Nei, þá brotnar rassinn.
Láttu hann koma. (Hirðsiðameistar-
.inn gengur út, kemur að vörmu spori
aftur og Tóti í fylgd með honum. Tóti
er klæddur dularklæðum, sem gamall
öldungur, gengur við staf og tinar
mikið.
HIRÐSIÐAMEISTARINN: Tobías
stjörnumeistari gengur í salinn.
TÓTI (Gengur til konungs og hneigir
sig): Yðar hágöfgi (röddin skjálf-
andi) leyfist mér að reyna að rétta
yður hjálparhönd?
KÓNGUR: Jú, ætli það ekki. Viljið þér
þá ekki hefjast handa?
TÓTI: Ég mun gera mitt bezta, yðar
'hátign, en engu get ég lofað fyrir-
fram. Hvernig lýsir annars sjúkdóm-
urinn sér, yðar hátign? — Mikill
verkur?
KÓNGUR: Nei, það er nú nefnilega það,
ég finn sko ekkert til í honum. Það er
nú það. Þess vegna gæti hann mæta
vel verið úr gleri. En setj.ist ég eða
leggist, þá brotnar hann. Ægilegt. Ég
verð að losna við þennan glerrass.
TÓTI: Viljið þér nú, göfugi konungur,
ganga með mér hér um salinn. (Nagg-
ur tekur um hægri hönd konungs og
teymir hann tvo hringi. Tautar:
Gonja, mæ, jabú, jabú, in, vú, bú.
(Skyndilega þegar þeir fara fram hjá
sófanum, þar sem Naggur kom fyrir
glerinu, þá þykist Tóti detta með
þeirri afleiðingu, að kóngur hrasar
aftur á bak í sófann. Brothljóð kveður
við.
KONUNGUR (hljóðar upp yfir sig:
Hann er farinn, brotinn, ægilegt.
(Stendur upp).
TÓTI: Er það nokkuð ægilegt. Ekki
sýnist mér það, þvert á móti. Sami
glerrassinn brotnar ekki nema einu
sinni. Nú ertu laus við hann.
KÓNGUR: Það er náttúrlega rétt, en þá
stend ég líka eftir rasslaus. Það er
líka huggun.
TÓTI: (Klípur í rassinn á kógni).
KÓNGUR: Æ, æ klípurðu mig í rass-
inn.
TÓTI: Hvernig er hægt að klípa í rasS,
sem ekki er til?
KÓNGUR: Hvað hefur gerzt?
DREKI: Jú, það er auðséð. Gamli mað-
urinn 'hefur læknað yðar hátign og
gamli, góði kjötrassinn er kominn
aftur:
KÓNGUR: Já, það er víst satt. Ég þakka
þér kærlega fyrir. Ég skal gefa þér
fullan poka af fimmeyringum, gamli
minn.
TÓTI: Nú mun yðar hágöfgi vera að
gera að gamni sínu. Því ekki var það
loforðið, sem hann lét auglýsa lands-
búum.
KÓNGUR: Já, það er víst satt. Hvers
óskar þú þér, góði minn?
TÓTI: Hans hágöfgi ætlar sem sé að
standa við loforðið?
KÓNGURINN: Já, ekki mun annað tjóa.
Hvers óskar þú þér þá?
TÓTI: Ég v,il fá kóngsdótturina strax,
86 VORIÐ