Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 42

KAPPHLAUP VIÐ DAUÐANN
Þegar veturinn er kominn, fara skóg-
arhöggsmennirnir út í skógana miklu í
Norður-Ameríku, til þess að höggva við,
og það er oft erfið ævi, sem þeir eiga
þar. Venjulega verða margir menn úr
sama byggðarlaginu samferða og hafast
við í stórum timburskúrum, sem reistir
hafa verið nálægt ánum miklu, því að
eftir þeim eru trjástofnarnir fluttir til
byggða, þar sem sögunarverksmiðjurn-
ar taka við þeim og búa til úr þeim ýmis-
konar við. Skógur er höggvinn á vet-
urna, því að þá er auðveldara að draga
trén á sleðum n.iður að árbakka.
Við á eina í óbyggðum Norður-
Ameríku var hús skógarhöggsmanna.
Ain rann út í stórt stöðuvatn og á bakk-
anum voru stórir hlaðar af trjám. Skóg-
arhögginu var lokið að þessu sinni og
enn var ís á ám og vötnum. I húsinu er
ekki nema einn maður, stór og myndar-
legur piltur, 15 ára gamall og heitir
Tómas. Hann hafði verið með föður
sínum og öðrum mönnum úr þorpinu
þeirra, en þeir höfðu allir farið þaðan
um morguninn, nema Tómas og faðir
hans. Þar var bjálkahús, sem þeir bjuggu
í á tanga, sem lá út í vatnið. Þeir feðgar
ætluðu að vera þarna nokkra daga um
kyrrt við dýraveiðar og hitta hópinn svo
seinna og verða þeim samferða heim.
Faðir Tómasar hafði farið út með
byssuna sína, en Tómas varð eftir til
þess að ná í eld.ivið og búa til kvöldmat-
inn. Fyrir sólarlag var hann búinn að
koma stórum eldiviðarhlaða fyrir inni
í húsinu, því að ekki veitti af að kynda
vel, því að kalt var úti: Þá fór hann að
eiga við kvöldmatinn. Hann lét diskana
og bollana á borðið og svo skar hann
nokkrar vænar sneiðar af reyktu svíns-
læri og steikti þær á pönnunni.
Nú var maturinn til, en faðir hans
ókominn enn. Tómasi fór að verða órótt
í skapi, því að það var orðið dimmt og
faðir hans hefði átt að vera kominn.
Hann opnaði dyrnar og horfði út í
myrkrið, en sá engan. Hann fór að
verða hræddur um að föður sínum hefði
viljað til eitthvert slys. Og ósjálfrátt fór
hann að hugsa heim til sín. Hann mundi
það nú allt svo vel, þegar þeir feðgar
höfðu farið að heiman og móðir hans
og systir höfðu verið að kveðja þá. Það
seinasta, sem móðir hans sagði var þetta:
„Passaðu hann pabba þinn vel, Tómas
minn, því að hvað yrði um okkur, ef
eitthvað kæmi fyrir hann? Ég treysti þér
til að sjá um hann eins vel og þú getur.“
Tómas hafði enga eirð í sér inni í hús-
inu. Hann varð að fara út til að gæta að
hvort hann sæi ekki til föður síns. Hann
hlustaði. Honum heyrðist hann heyra
ógreinilegt fótatak. Hann flýtti sér að
blása í hljóðpípu, sem hann bar í bandi
um hálsinn. Rétt á eftir heyrðist svarað,
en hljóðið var veikt og óstöðugt.
88 VORIÐ