Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 43

Skömmu síðar sá Tómas íöður sinn
koma niSur brekkuna fyrir ofan húsiS.
Hann sá undir eins, aS liann var fölur
°g þreytulegur og hljóp á móti honum.
í*á sá hann, aS annar handleggurinn
kékk máttlaus niSur og ermih var öll
hlóSug.
„Láttu þér ekki verSa hylt viS, Tómas
minn,“ sagSi faSir hans, og röddin skalf.
„Mér varS fótaskortur á hálkunni og
riffillinn var hlaSinn — skotiS fór í
gegnum handlegginn og inn í síSuna —
eg var farinn aS verSa hræddur um, aS
ég kæmist ekki aftur til þín.“
Tómasi tókst aS koma föSur sínum
mn í húsiS, og þar leiS yfir hann. Tóm-
as hellti ofurlitlu af heitu kaffi ofan í
kann, og aS stundarkorni liSnu raknaSi
hann viS aftur. „Þetta er slæmt fyrir þig,
1 ómas minn,“ sagSi hann. „Mér liefur
blætt töluvert, þess vegna er ég svo mátt-
laus. En hvert ætlar þú? bætti hann viS,
þegar hann sá aS Tómas stóS upp og
náSi í yfirhöfn sína og loShúfu.
„Eg ætla aS sækja hjálp,“ sagSi
Tómas.
FaSir hans hristi höfuSiS og sagSi:
„Nei — nei, þú ferS ekki.“
;>Eg verS aS fara,“ svaraSi Tómas.
„ÞaS er ekki svo langt niSur aS vatni,
°g ég verS ekki nema stundarkorn aS
renna mér á skautunum mínum eftir
anni og vatninu þangaS, sem félagar
°kkar eru.“
>>En ef þeir skyldu nú ekki vera þar?“
SagS,i faSir hans.
>>Þá held ég áfram aS næsta þorpi,“
svaraSi Tómas.
>>Nei-nei!“ sagSi faSir hans. „ÞaS er
alll of mikil áhætta. Þú veizt aS úlíarnir
eru á ferSinni.“
Tómasi rann kalt vatn milli skinns og
hörunds. „Hefur þú séS þá, pabbi,“
spurSi Tómas.
„Já, ég sá sporin þeirar í snjónum
ekki langt héSan. Þú veizt, aS ég er
garnall veiSimaSur og aS ég hef vit á
þessu. Veturinn hefur veriS svo langur
og harSur, og þeir eru orSnir grimmir.“
Tómas fölnaSi. Hann vissi, hvaS þaS
þýdd.i aS mæta hungruSum úlfi — kann-
ski heilum hóp af þeim langt frá manna-
byggSum?
Hann hugsaSi sig um dálitla stund,
en þá minntist hann orSa móSur sinnar.
Þá var ekki framar neitt hik á honum.
„Ég verS aS fara, hvaS sem þaS kost-
ar,“ sagSi hann, „en ég get ekki tekiS
hyssuna mína meS mér, því aS þá get
ég ekki fariS eins hart, en hnífínn minn
ætla ég aS liafa meS mér,“ og hann batt
utan um sig ullartrefil og festi viS hann
stóran veiSimannahníf.
„Þú mátt ekki fara, Tómas, — þú
mátt ekki fara,“ stundi faSir hans upp.
„Ég vil ekki, aS þú hættir lífi þínu fyrir
mig.“
„Ég verS aS fara, pahhi, þó aS hundr-
aS úlfar væru á ferSinni," svaraSi
Tómas. Svo kraup hann hjá rúmi föSur
síns, faSmaSi hann aS sér og kyssti
hann. „Ég kem fljótt aftur, guS verSur
meS mér.“ Svo gek'k hann frá öllu eins
vel og hann gat, flýtti sér svo út og batt
á sig skautana sína.
Tómas var ágætur skautamaSur. Um
leiS og hann renndi sér frá árbakkan-
um leit hann í kringum sig og hlustaSi
eftir, hvort hann heyrSi nokkurt liljóS.
VORIÐ 89