Vorið - 01.06.1966, Blaðsíða 44

En hann sá ekkert eftirtektarvert. Hon-
um miðaði fljótt áfram. Stöku sinnum
hvíldi hann sig litla stund til þess að
kasta mæðinni, svo að hann ofþreyttist
ekki, því að leiðin var löng. Úti á vatn-
inu var lítil eyja, þar nam hann staðar
til að herða á skautaólunum. Hann var
rétt kominn að því að leggja af stað
aftur, þegar hann heyrði allt í einu
það hljóð, sem hann hafði óttast mest
og vissi, að úlfur var á næstu grösum.
Honum flaug fyrst í hug að klifra upp
í eitthvert tréð á eyjunni lil þess að
forða sér, en þá komu honum í hug orð
móður sinnar um að gæta föður síns
og hann herti upp hugann. Hann flýtti
sér úr kápunni og fleygði henni frá sér
og aðgætti, hvort hnífurinn væri vel
fastur við trefilinn. „Nú ríður á að vera
fljótur í ferðum,“ sagði hann við sjálfan
sig, svó þaut hann af stað eins og örs'kot.
Snöggvast nam hann staðar til að lit-
ast um. Á svellinu nálægt bakkanum sá
hann dálítinn dökkan díl, sem stækkaði
óðum. Tómas herti sig nú eins og hann
hafði orku til, en óvinurinn kom alltaf
nær og nær. Nú var úlfurinn lioraði og
hungraði ekki nema fáa faðma frá hon-
um og hann heyrði urrið í honum, og
vissi, að hann var að búa sig til að
stökkva á hann. Eins og elding beygði
Tómas til hliðar og úlfurinn greip í
tómt, missti fótanna og veltist á hálu
svellinu, en Tómas notaði sér það til
þess að komast góðan spöl á undan hon-
um.
En úlfurinn var ekki lengi að komast
á fætur, og aftur hófst eltingaleikurinn.
Enn einu sinni tókst Tómasi að komast
undan honum með sama bragði og áður.
En nú var hanii orðinn mjög móður og
máttvana í hnjánum, svo þegar hann
leit um öxl, sá hann að óvinurinn var
aflur kominn á hæla hans. „Ég endist
ekki lengi úr þessu,“ hugsaði hann með
sér, og ef lirufa verður fyrir mér á svell-
inu, þá er úti um mig. Og hann bað guð
af öllu hjarta að hjálpa sér.
Þá sá hann framundan tangann og
húsið, þar sem hann átti von á að hitta
félaga þeirra. Hann herti sig nú eins og
hann framast gat, og þegar hann var
kominn rétt að tanganum, heyrði hann
að úlfurinn var kominn rétt að honum.
Hann flýtti sér að ná í hljóðpípuna sína
og blés í hana og vék um leið til hliðar
fyrir úlfinum og að vörmu spori voru
dyrnar á húsinu opnaðar.
Það var blásið í hljóðpípu til að þess
að svara honum, hundar geltu, skot reið
af og margir menn komu hlaupandi á
móti Tómasi. Hann gat aðeins sagt frá
erindi sínu, en þá leið yfir hann og hann
var borinn inn í húsið.
Þegar hann raknaði við aftur, lá hann
á fleti nálægt ofninum og nokkrir menn
voru hjá honum. Hann heyrði einn
þeirra segja: „Eg vildi gefa mikið til
að eiga annan eins son og þennan pilt.
Hann er sannkölluð hetja.“
Tómas opnaði augun og leit á þá, en
ckki gat hann komið upp nema þessu
eina orði: — Pabbi?
„Fjórir menn eru farnir eftir læknin-
um,“ var honum svarað, „og nokkrir eru
á leið til föður þíns, og þegar þú ert bú-
inn að jafna þig, förum við með þér til
hans.“
„Og úlfurinn?“ spurði Tómas.
Hann er þarna úti í horni. Það verð-
90 VORIÐ