Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 5

sPurði Steini. „Það finnst mér ekki,“
sagði mamma, „en nú skuliö ]rið fara
ut í garSinn, og lei'ka ykkur, þangaS til
ug kalla á ykkur til þess að borSa. Nú
er nýfallinn snjór, svo að þið getiS búiS
til margt úr honum. Ég held aS þaS sé
Uiátuleg bley.ta í snjónum, en ég ætla aS
luðja ykkur að henda ekki í gluggana,
þið vitið að það getur veriS hættulegt.
l3aS er alltaf leiðinlegt aS verSa til þess
að brjóta rúSu.“ Börnin létu ekki segja
Ser þaS tvisvar aS fara út. Þau klæddu
S1g í skjólfötin, tóku vettlingana sína og
^óru út í garSinn, á bak viS húsiS.
Hinumegin viS girSinguna stóS lítiS
gamalt hús, þar bjó einsetumaSur, sem
hét Tómas, en krakkarnir í nágrenninu
kólluðu hann alltaf Tomma. Hann var
ineð sítt hvítt skegg, eins og jólasveinn,
°g lítil grá góðlátleg augu. Venjulega
var hann í góðu skapi, þótt hann væri
Hæmur af gigt og gengi haltur. Hann
Vur búinn aS eiga heima þarna í litla
kúsinu síðan Anna og Steini mundu eftir
Ser? þó þekktu þau hann ekki mikiS,
þau voru alltaf hálffeimin viS hann, af
l)ví aS hann var meS svona sítt skegg,
°g lítil grá augu, undir kafloSnum brún-
Ulr>. Tommi gaf sig ekki mikiS aS öðru
fólki. ÞaS var sagt aS hann væri ein-
•'ænn.
Anna og Steini hnoSuSu stórar snjó-
kúlur, sem þau lögSu svo hverja ofan á
c'Sra, og gerSu úr þeim fólk. Þau
kjuggu ii[ augu, meS því aS setja smá-
steina í augnatóftirnar, svo bjuggu þau
nef, og allt sem þurfti til aS snjó-
fólkið yrSi sem eðlilegast. Þegar Steina
ór að leiðast þetta starf, tók hann til
‘*S hnoða bolta úr snjónum, og henda
þeim í staur, sem stóð þar á lóðinni, en
hann hafSi þaS hlutverk aS halda uppi
þvottasnúrunum hennar mömmu. „Steini
viS skulum búa til fleiri snjókerlingar,“
sagði Anna litla. Snjóboltarnir geta lent
i glugganum hjá honum Tomma gamla.
ÞaS er ekki víst aS þú hittir alltaf í
staurinn. Hvernig heldur þú aS þaS færi,
ef þú brytir glugga í húsinu hans, svona
rétt fyrir jólin?“
„Uss, þaS er engin hætta á því, aS ég
dragi svo langt,“ sagði Steini. En hvaS
var þetta? BrothljóS. Hann hafði hitt
í gluggann sem sneri að garSinum, og
kúlan þaut beint inn i húsiS og hvarf
sjónuin þeirra. Þetta var hræðilegt.
Börnin stóðu lömuS af hræSslu og
vissu ekki hvað til bragðs skyldi taka.
„Þarna sérðu,“ sagði Anna. „Nú ert þú
búin aS eyðileggja jólagleðina fyrir okk-
ur öllum. Aumingja Tommi, og liann
sem er svo slæmur af gigtinni og getur
ekki sett rúðuna í aftur. HvaS ætlar þú
nú aS gera?“
„Það er ekki víst aS hann viti hver
hefur brotiS rúðuna,“ sagði Steini. „Við
skulum flýta okkur áður en nokkur veit
af þessu. Tommi er víst ekki heima, ég
sá hann fara niður götuna áðan.“
„ÞaS er ljótt af þér að ætla að leyna
þessu,“ sagði Anna. „Þú verður að fara
til Tomma og biðja hann fyrirgefningar.
Þetta er svo leiðinlegt, ég er hrædd um
að jólin komi ekki til okkar, Steini.“
„BlessuS vertu ekki að þessari vit-
leysu,“ sagði Steini. „Ég skal gefa þér
fimm krónurnar, sem kaupmaðurinn gaf
mér í morgun, fyrir þaS, sem ég fór í
sendiferð fyrir hann, ef þú villt þegja,
VORIÐ 147