Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 8

verið staflað hjá trénu, efst lá stór pakki,
sem skrifað hafði verið utan á skjálf-
andi hendi: „Til góðu barnanna, Steina
og Onnu með kærum kveðjum, frá Tóm-
asi. Með ósk um gleðileg jói.“
Anna sem ekki vissi um gjöfina, benti
Steina á utanáskriftina. Svo fór pabbi
að lesa í sundur pakkana. Þá gátu börn-
in ekki lengur stillt sig. Þau horfðu
hvort á annað, og voru niðurlút.
Anna rétti Steina fimm krónurnar.
„Hérna eru peningarnir þínir, Steini,“
sagði hún, „ég vil ekki eiga þá. Við
skulum segja sannleikann.“
„Já, við skulum segja sannleikann,“
sagði Steini. „Það hefur verið jólagjöf-
in til okkar, sem Tommi fór svona var-
lega með, þegar við sáum hann koma
heim í dag. Við verðum að biðja hann
fyrirgefningar.“ Og svo heyrði ég hann
segja við mömmu í dag, að góð börn
eins og við gerðum ekki svona ljótt.“
Þegar börnin höfðu sagt foreldrum
sínum sannleikann, fór pabbi með þaU
beina leið heim til Tomma, sem tók þeim
tveirn höndurn og var fús lil þess að
fyrirgefa mistökin, ef þau lofuðu að
segja alltaf sannleikann, þegar þeim yrði
eitthvað á. Þau þökkuðu gamla mann-
inum fyrir jólagjafirnar, og pabbi lof-
aði að setja rúðu í gluggann, þegar hægt
yrði að koma því við. Það voru glöð og
hamingjusöm börn sem háttuðu um
kvöldið, umkringd af gjöfum og Ijós-
um. Þetta aðfangadagskvöld lærðu þau
málsháttinn: „Sannleikurinn er sagna
beztur.“
H ugrún.
Blessaði Jesú, ge/ oss
gleðileg jól,
gœju og birtu, er aftut
hœkkar sól.
Send okkur daga sól-
skinsríka og bjarta,
sendu þinn jrið og ró 1
hvers manns lijarta.
150 VORIÐ