Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 17

Ef til vill hefði hann heill með sér,
ef stór hópur af rjúpum flygi upp!
■— Fimm krónur! Fimm krónur!
'ciknaði hann. Hann hafði séð skozkt,
köflótt efni, sem hægt var að fá fyrir
finim krónur. Meira þurfti ekki. Mamma
nans gat sjálf saumað „anorakinn.“
'— Ef hann gæti fengið tíu rjúpur í
viðbót, þá hefði hann nóg. En svo hepp-
mn var enginn, jafnvel þótt hann óskaði
Þess heitt.
En allt í einu starði Óli fram fyrir sig.
Fyrir framan hann voru ný spor í
snjónum. Þau voru bláleit í mánaskin-
inu.
Hann stóð á öndinni.
'— Héraspor! hvíslaði hann.
Oli kastaði sér niður í snjóinn og lá
kyrr. Hann spennti gikkinn á hyssunni
gætilega og beið. — Þar sem hérar höfðu
verið, gátu þeir komið aftur. Bíddu ró-
^egur, Óli. Uss, -—- uss, — uss.
Þar reið skotið af og blár reykur sást.
Hvítur, loðinn hnoðri kastaðist niður í
sujóinn.
Óli hafði veitt héra.
— Húrra, mamma! Þar fékkst þú
Jolabúninginn þinn! kallaði hann upp.
Hann flaug eins og fugl aftur heim á
leið yfir hásléttuna. Byssuna bar hann á
f'akinu. Rjúpnakippuna og hérann bar
hann í bandi yf ir herðarnar.
Hann klifraði niður hálar íströppurn-
ar eins og hreysiköttur. En hann fann
fljótt, að það var verra að klifra niður
eu upp. Þar að auki var veiðin til traf-
afa. Hann hefði átt að láta hana síga
Utður á undan sér. En nú var það of
seint. Hér sveif hann milli himins og
jarðar, og ógerlegt var að losa sig við
byrðina án þess að tapa jafnvæginu.
Óli fór að svitna. Hann fékk þoku
fyrir augun, og svo missti hann allt í
einu fótfestu. Hann hrapaði niður.
Hann vissi ekki, hve lengi hann hafði
legið fyrir neðan hamarinn, þegar hann
kom til sjálfs sín og reyndi að rísa upp.
Hann var ruglaður og leið illa. Hárið
hékk niður í andlitið og var klístrað af
einhverju. Hann þreifaði í kringum sig
með höndunum. Hvar var hérinn? Jú,
sem betur fer lá hann rétt hjá honum.
Og rjúpurnar? Þær voru þarna líka og
hyssan og skothylkin í beltinu.
— Þá er ekki annað en að koma sér
heim, sagði hann við sjálfan sig.
En hann gat ekki áttað sig á, hvað
var að fótunum. Þeir böggluðust undir
honum og hann slingraði eins og dauð
álka, sem er að detta niður úr fugla-
bjargi.
Mannna hans varð undrandi, þegar
hún sá hann.
— Hvað hefur komið fyrir þig, dreng-
ur? sagði hún. — En sá útgangur!
Hún sagði þetta ekki að ástæðulausu.
Hann var náfölur og andlitið allt með
blóðslettum.
Hendur hans titruðu, þegar liann tók
byssuna af ba'kinu. Svo benti hann á
snæhérann og sagði:
— Nú getur þú fengið jóla-anorak.
En þegar hann hafði lokið við að
segja þetta, féll hann niður á gólfið fyr-
ir framan móður sína.
Á aðfangadagskvöld var ljós í öllum
gluggum, og fólk gekk í kirkju í beztu
fötunum sínum. Frá öllmn kofunum kom
VORIÐ 159