Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 35

— Við treyetum okkur ekki lil ]jess,
sagði Anna. — Nei, við höíum ekki
hjarta til að senda þig til bæjarins, með-
an þetta andstyggilega stríð er. Menn
vita aldrei hvenær skotin dynja yfir.
Við erum aldrei örugg fyrir flugvélun-
um. Allt í einu koma þær með miklum
gný og enginn veit, hvar sprengjurnar
falla niður.
En amma talar illa um þa, sem sýndu
honum aðeins vináttu meðan liann var
veikur. Hvar var hún? •— Hvers vegna
kom hún aldrei?
Hann var svo á valdi þessara hugsana,
að hann lyftir höfðinu og starir á hana.
Amma hans þegir, þegar hún mætir
augum hans, það er eins og hún skilji,
hvað hann er að hugsa.
-— Komdu, við skulum ganga upp í
stofuna mína, segir hún. — Það er dálítil
stund þar til bíllinn fer, svo að þú getur
eins heðið þar eins og hér. Framh.
E. Sig. þýddi.

Drekktu nú jyrir mömmu, Dísa litla mín,
svo dajnir þú og stœkkir á meðan sólin skín.
Þá geturðu kannski lilaupið úl um liolt og hóhi
og hamingjan má vita — kannski í barnaskóht.
VORIÐ 177