Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 40

RAJ KUMMAR (Gengur aðeins fram):
Eg er Raj Kummar. Ég hef heyrt, að
þið hafið dansandi björn, snjallastan
í öllu Indíalandi. Má ég fá að sjá,
hvort það er satt, sem fólk segir?
(Davíð og Gopala stara undrandi á
hann. Þeir líta hvor á annan).
DAVÍÐ (undrandi við Gopala) : En
þetta er aðeins drengur. Hann er ekki
eldri en við.
(Drengirnir horfa aftur á Raj Kumm-
ar og eru alveg undrandi).
RAJ KUMMAR: Nú — eruð þið mál-
lausir?
JHÓNNINN (ýtir við þeim): Byrjið,
heimskingjarnir ykkar. Hneigið ykk-
ur fyrir hans hátign.
(Davíð og Gopala hneigja sig klaufa-
lega og eru vandræðalegir.)
RAJ KUMMAR (óþolinmóður): Hefjið
hljóðfæraleikinn. Ég vil sjá björninn
dansa. (Þá taka förudrengirnir til
starfa. Þeir ta'ka fram hljóðfærin,
tambúrín og trumbu, sem þeir hafa
haft í pokanum og byrja að leika.
Þá fer Bimsa að dansa. 011 hirðin er
hrifin. Þeir klappa og æpa: Gott,
bravó).
RAJ KUMMAR (hrifinn): Dansar hann
ekki af snilld?
MAHARAMMA (smeðjulega): Alveg
töfrandi, litli vinur minn.
RAJ KUMMARI: Ég hef aldrei séð ann-
að eins!
RaJ KUMMAR: Þetta er sórkostlegt!
Þetta er stórkostlegt!
RAJA (færir sig fram til prinsins): Það
gleður mig að yðar hátign skemmtir
sér. Það er ánægjulegt að sjá yðar
hátign svo glaðan.
RAJ KUMMAR (gremjulega): Ekki að
trufla mig!
(Raja fer aftur á sinn stað.)
1. BRAHMAN (hugsandi): Það hlýtur
að vera sálin úr vönum musterisdans-
ara, sem hefur tekið sér hústað í þessu
dýri.
RAJ KUMMAR (hlustar ekki en hrópar
hrifinn): Það er stórkostlegt! Það er
stórkostlegt!
(Dansinn hættir og það er klappað
fyrir birninum og drengjunum, sern
hneigja sig brosandi).
RAJ KUMMAR (hrópar: Meira! Meira!
Við viljum fá annan dans.
(Drengirnir leika aftur á hljóðfærin
og Bimsa dansar. Nú vandar hann sig
betur og dansar betur en áður).
RAJ KUMMAR (hrópar): Húrra fyrir
birninum!
HIRÐMEYJAR (hrópa hver í kapp við
aðra): Hann er mesti snillingur í
landinu. — í öllum heiminum. •—-
Húrra! Húrra!
(Þegar dansinum lýkur gengur Raj
Kummar fram til förudrengjanna.)
RAJ KUMMAR: Ég er mjög ánægður
bæði með ykkur og björninn, — svo
ánægður að ég vil gera ykkur að
meðlimum hirðarinnar. Þið eigið að
búa í gestabúsinu, og það á að vera
skylda ykkar að skemmta mér, þegar
ég er í slæmu skapi.
(Davíð og Gopala horfa livor á annan
dauðskelkaðir.)
GOPALA (óöruggur): Þetta er reglu-
lega vel boðið, en því miður getum
við ekki orðið hér eftir.
(Raj Kummar verður fyrst undrandi.
Síðan reiðist hann).
182 VORIÐ