Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 45

^íta röddina titra lítiS eitt, svo aS hún
skyldi halda, að hún væri mjög gömul.
«En góða, gamla kona,“ sagði frú
Andersen. Hefurðu ekki með þér netið
l’ht? Þú þyrftir að fá eitthvað af kökum
fyrir, þúsund þakkir!“ sagði gamla litla
konan. „Nú held ég, að ég verði að fara,
ég á eftir að koma víða enn. Ef það
skyldu koma hér einhverjir aðrir „Jóla-
hafrar“ máttu ekki segja, að Litlibróðir
í það. Þú átt sjálfsagt mörg börn, sem
híða þín heima og híða eftir að fá eitt-
hvað gott í munninn."
„Æ, ég gleymdi því nú,“ sagði Litli-
hróðir, og nú mundi liann ekki eftir að
láta röddina titra.
„Ég skal lána þér netið mitt,“ sagði
frú Andersen. „Þú getur sent eitthvert
af börnunum þínum með það snemma í
fyrramálið.“
Hún stakk poka með einhverju góð-
gæti í netið hjá Liliabróðir. „Þakka
liafi komið hér.“
„Nei, nei. Alls ekki,“ sagði frú Ander-
sen. „Þök'k fyrir innlitið.“
Litlibróðir lagði af stað aftur. Þegar
hann kom út á götuna, sá hann lítinn
mann og litla konu, sem leiddust og
hlógu. Það var Laila og Anna. Litlibróð-
ir flýtti sér að næsta liúsi, því að hann
langaði ekki til að hitta þessa tvo „Jóla-
hafra“, ekki að svo komnu, að minnsta
kosti. Það var skemmtilegt að vera lítil,
gömul kona. Hann gætti sín að ganga
VORIÐ 187