Vorið - 01.12.1966, Blaðsíða 47

;,Bö,“ sagði Litlibróðir og sneri sér
í hring.
Þá öskruSu þær Laila og Anna.
„ViljiS þiS fá ykkur kökur, geriS þiS
SV0 vel,“ sagSi LitlibróSir. „Ég ætlaSi
ekki aS gera ykkur hræddar.“ Svo tók
hann alla pokana úr netinu og hvolfdi
Ur þeim á kökudiskinn. Þegar hann hafSi
lokiS því, settist hann á stólinn aftur og
SagSi meS sinni venjulegu rödd.
„ÞaS er gaman aS leika ,,Jólahafur“.
Er þaS ekki?“
,Jú,“ sagSi mamma, „sérstaklega þeg-
ar þeir eru fleiri en einn saman, „og nú
leit hún á telpurnar, Lailu og Önnu.
„ViS héldum ekki, aS þú værir nógu
stór til aS vera meS okkur, LitlihróSir,"
sagSi Laila.
„0-jú,“ sagSi LitlihróSir. „ÞaS er ég
reyndar. GeriS svo vel aS fá ykkur meiri
kökur, ef þiS viljiS. Mér voru gefnar þær
handa öllum litlu börnunum mínum og
«ú getum viS leikiS, aS þiS séuS litlu
börnin mín.“
Þótt einkennilegt væri, tóku þær Laila
og Anna sína kökuna hvor og gerSu sér
gott af, þótt þær væru fj órum árum eldri
en LitlibróSir. H. ]. M. þýddi.
Að biðja sem mér bœri
mig brestur stórum á.
O, herra, lcristur kœri,
œ, kenn mér íþrótt þá.
Gef yndi mitt og iðja
það alla daga sé
með bljúgum hug að biðja
sem barn við föðurkné.
B. H.
Þeir eru heldur stórir ... En þeir eru fallegir . . . Svo förum viS ó dansleikinn
VORIÐ 189