Vorið - 01.03.1970, Blaðsíða 43

sjávar. Loksins sáu þær fjall'háa öldu
skammt frá (bátnum. Aldan reis hægt,
þar til hún var orðin svo há, að hún
sýndist nema við skýin. Þá brotnaði allt
1 einu öldufaldurinn og steyptist hvít-
fyssandi yfir bátinn, sem huldist með
ollu í haflöðrinu.
Þegar holskeflan skall yfir bátinn,
hélt móðirin niðri í sér andanum, stóð
agndofa og starði á bátinn. Það var eins
°g hún byggist við, að honum myndi
&ftur skjóta upp. Voru iþó lítil líkindi
«1 þess.
Það leið og beið. Bkki sást báturinn.
Aldan mikla var horfin, en önnur kom
1 hennar stað. . . . Loksins sást siglan,
en báturinn sjálfur ekki. Barnið hljóð-
aði upp yfir sig og mælti:
„Þeir eru borfnir, hann faðir minn
°g hann Hinrik! .... Æ — geturðu
ekki hjálpað þeim, móðir mín? ....!“
Móðirin svaraði engu. Hún leit ótta-
slegin lil dóttur sinnar og Ihljóp í ofboði
niður að brimgarðinum. Hún hætti sér
svo langt, að eigi leit út fyrir annað en
hrimið mundi soga hana út. Hún starði
enn út á sjóinn til að vita, bvort hún sæi
ekki neitt til þeirra feðga. En hún sá
ekkert nema kolbláar öldurnar með hvít-
um faldinum, og beyrði ekkert nema
brimorgið. Hin harmþrungna móðir
hrópaði nú í örvæntingu ujjp yfir sig:
„Guð almáttugur.... frelsaðu son
minn.... frelsaðu hann úr dauðan-
um. . . . ! Engum, sem hefði heyrt hana
segja þessi orð, hefði getað liðið þau
úr minni.
í sama bili sást eitthvað dökkleitt á
öldunum, og móðirin sá Ibrátt, að það
var sonur hennar. Þá æpti 'hún af gleði,
er hún sá son sinn skammt frá sér, er
hún unni svo heitt. Oldurnar sveifluðu
nú syni hennar í einu vetfangi lil móð-
urinnar. Þá hljóp hún út í ibrimgarðinn,
þreif í son sinn og flýtti sér alll hvað
hún gat að komast með hann upp á
þurrt land, áður en næsta ólag riði yfir.
Tvisvar datt móðirin og dóttirin missti
sjónar á íhenni. Loksins sigraði móður-
ástin. Hún komst með son sinn, sem
hún hafði hrifið úr greip dauðans, upp
á malarkambinn og lagði hann þar nið-
ur meðvitundarlausan.
Rétt á eftir sást faðirinn. Hann synti
VORIÐ 39