Bjarmi - 01.01.1908, Blaðsíða 5

H .1 A R M I
3
Vér þráum ókominn tima, þann
tíma, er vér séum Iausir við þá lags-
menn, sem véí höfum nú. Og svo
hugsum vér með sjálfum oss: Þegar
vér nú einu sinni erum orðnir eins
gamlir, eins og hann eða hún þarna,
sem sjálfsagt liugsar aldrei né talar
nokkuð rangt, já, þá er það margt,
sem vér skulum.............I5á skul-
um vér verða svo og svo góðir við
fátæklingana, þegar vér erum orðnir
ríkir af peningum. Þá skulum vér
fá alla ættmenn vora og vini til þess
að þjóna guði, þá skulum vér sjálfir
leita guðs og einskis annars. Þá
skulum vér verða svo fjarskalega var-
kárir; þá skulum vér snúa öðruvísi
snældunni !
Já, það skulum vér gera.
En hvernig fer svo fyrir oss, þeg-
ar vér erum komnir á fullorðinsárin?
Gátum vér þá uppfylt allar þessar
eftirlanganir vorar?
Eg veit ekki hverju aðrir kunna
að svara. líg þekki engan, að kalla
má, nema sjálfan mig. Og ég veit,
hvað mér hrugðust ofl heztu vonir
og að ég heið hvern ösigurinn á fæt-
ur öðrum. Það tjáði ekki, þó að ég
vildi eða mig langaði. Þó að mig
langaði, þá komu aðrar eftirlanganir
og girndir, og risu upp gegn því.
Ýmist vildi ég, ýmist vildi ég ekki.
Það skiftist á.
Þó að skáldið »kallaði mig út í
kyrran lund«, þangað sem blærinn
leikur um bjarkakrónurnar, þá varð
ég hvorki heill né hress; hlærinn, þó
hann væri fullur af skógarilmi, gal
ekki hreinsað óhreinindin og breysk-
leikann úr brjósti mér.
»Vonina mína vanlaði vængi og
krafta lil að fljúga«.
En er þá noklcuð það til, sem ég
geti þráð og virkilega náð?
Það er gömul sögusögn, að á Vall-
landsströndum haíi einu sinni staðið
stór bær og þar hafi verið dóm-
kyrkja.
En einu sinni sökk bærinn og kyrkj-
an í saltan mar.
Einu sinni réru sjómenn þar til
fiskjar í sólskini og blálogni og þeg-
ar þeim varð litið niður í djúpið, ])á
sáu þeir á turnstöngina djúpt niðri
og þeim heyrðist sem lágvær klukkna-
hljómur óma neðan úr djúpinu.
Á sama hátt er sokkin borg í hvers
nianns brjósti og þar er liringt til
tíða.
Og þegar þær eftirlanganir, sem
hér er um að ræða, búa í þér, þá er
eins og klukkur ómi í sálu þinni og
minni þig á kyrkjuna, þar sem þú
lilauzt skírn og á blessun fermingar-
innar og á gönguna, sem vér gengum
að altarisborðinu.
Þá er það Drottinn vor Jesús, sem
er að kalla í sálu vorri.
»Hann brosti við sálu minni, ég
gleymdi öllu liinu lága«, kvað Birke-
dal.
Eins og gleðin brosir við oss og
sveipar með því burtu sorgum og á-
hyggjum, líkt og þegar móðir brosir
við börnum sínum, þegar þau koma
heim úr langferð, svo brosir Jesús
við sálu vorri og seður liana óðara,
þegar hana hungrar eftir honum. Og
ef ég á að segja þér, hvað það er
hjá Jesú, sem þú ættir mest að þrá,
til þess að þú getir fengið all annað,
þá gel ég sagt þér það af eigin reynslu,
að það er — dauði hans. Það veitir
oss svo óumræðilegan fögnuð, að
hann er dáinn og upp aftur risinn.
Fyrir dauða hans veit ég víst, að ég
muni öðlast alt það, sem ég þrái,
því hann lifir.
Hal'ðu þetta nokkrum sinnum upp
fyrir sjálfum þér, þegar þú ert ang-
urvær, og þér finst, að þú komist
ekki þangað scm þú vilt, og and-
varpar eftir sannleika guðs og l'ram-