Bjarmi - 01.03.1909, Blaðsíða 4

36
B J A R M I.
sjá sýnishorn af því, er ineir en til-
vinnandi að neila sér um margan
nætur svefn. Það fundum við að
minsta kosti greinilega, þegar við
genguin heiin um nóttina.
Ég liefi sagt frá nótt í Lundúnum.
Eg ætti einnig, já, og á einnig að
segija frá öðrum bágstöddum hóp í
öðrum borgarhluta. Það var kl. 8
á sunnudagsmorgun. Þá álti að lit-
býta gefins morgunverði. Það var
nærri búið að borða, þegar við kom-
um. Þeir liöfðu fengið tevatn og brauð.
Salurinn var troðfullur, yfir 500 manns
var sagt.
Ég sat og horfði á þessi fölu hor-
uðu <andlit, undarlegu andlit og liugs-
aði með mér: Hver œtli (jeti hrœrt
þessi hjörtu?
Þegar máltíðin var búin, átti að
halda guðsþjónustu.
Framan af samkomunni voru marg-
ir hálfsofandi. Það var nú ekki furða
því þeir höfðu legið úli alla nóttina.
En söngurinn liafði áhrif á þá, smátt
og smátt, og sömuleiðis ræðan sein
var hressandi og kröftug. Maðurinn,
sein stjórnaði samkomunni, var vel
vaxinn starfi sínu. Hann lagði út af
orðunum: »Syndir mínar liafa her-
tekið mig...........þær eru fleiri en
hárin á höfði mér«. Hann reyndi að
ná í leifarnar af sómalilfinningu
þeira. Hann sagði: »Enn er mögu-
leiki til þess að byrja nýtt líf, enn
segjum við: í dag« og svo henti liann
á nokkra unga, velklædda menn, sem
sátu nálægt pallinum. Hann sagði,
að þeir hefðu verið í sömu eymdar-
sporum fyrir 3 vikum, en guð liefði
fundið þá. »Hver yðar vill nú byrja
nýtt líf?«
Eg sat og horl'ði yfir hópinn. Ætli
nokkur þeirra vildi snúa við og ganga
betri brautir? Það var orðið svo kyrt
og rótt. Svo reis einn úr sæti sínu,
og beygði kné sín í hæn — ef til vill
í fyrsla skifti á æfinni — og svo kom
annar og sjá þriðji, og sjá, bráðum
var þar stór hópur, sem kraup fyrir
augliti guðs. Það var dýrðleg sjón.
Förunautur minn, var stór og sterk-
ur maður, en tárin streymdu úr aug-
um hans. Svo voru liinir beðnirum
að fara, og þeir fóru allir, þeir, sem
létu tækifærið ónotað. Það var sárt
að sjá þá fara. En af rúmum 500
urðu 40 eftir, og það var mikið. Þegar
þeir stóðu upp frá bæninni, var eins
og þeir hefðu öðlast eittlivað nýtt. —
Einkum var þáð auðséð á einum
þeirra, ungum pilti, 10—17 ára. Ég
hafði veitt honum eftirtekt áður, og
þá var andlitið á honum, einsogþað
væri höggið úr steini, en nú — því
verðnr eklci Iijst.
Ég er alveg viss um, að guð getur
snert svo mannsálina á einu auga-
bragði, að áhrif þess vari um tíma og
eilífð. Það hafði hann nú gert sann-
arlega aí óendanlegri náð sinni. Eg
get aldrei gleymt sálminum, sem sung-
inn var, meðan þeir krupu biðjandi:
»Tak mig sem ég er«. Það var eins
og við heyrðum óm af hinum inikla
lofsöng á himnum.
Svo skulum við yfirgefa bænahús-
ið; við hugsuðum öll, þegar við fór-
um: »Hér býr guð«.
Hænan og eggið.
Ungur frakknesknr stúdenl varný-
kominn heim frá París; þar hafði
hann hallast að liinu almenna guð-
leysi, er neilar tilveru guðs. Hann
liitti tvær ungar stúlkur, sem voru
hjá kunningjafólki sinu og hans.
Þær voru að lesa í bók; liann yrti
á þær á þessa leið: »Má ég spyrja,
hvaða skáldsaga það er, sem ung-
frúrnar eru svona niðursoknar i?«