Bjarmi - 15.03.1909, Blaðsíða 2
42
H J A R M I.
r
A himni’ er bjart.
A himni’ er bjart og blítt, þar l>jó eg ei-
eilíí'ð frá.
En all var mérí mót hjá mönnumjörðu á.
Eg hingað kom i heim fyrir þig; livað
hefst Jni að fyrir mig?
Eg fæddist fálækt i, og fátækur eg dó,
en allan heimsins auð eg á með réttu þó.
Eg auðga vildi, vinur, þig, hvað vilt þú
fyrir mig?
Eg kom mitt kærleiksorð að kenna mönn-
um hjá,
að launum hlaul cg heift og hatur jörðu á.
Eg láta hlaut mitl lif fyrir þig, hvað læt-
ur þú fyrir mig?
Eg öllum gerði gott, og græddi sjúka þjóð,
og svo til lausnar lýð eg lét mitt dýra hlóð.
Til Golgata eg gekk íyrir þig, hvert geng-
ur þú fyrir mig?
Eg syndar hegning lilaut, eg hékk á kross-
ins meið,
og ei fær sekur séð, hve sára kvöl eg leið.
Eg gjöldin synda galt fyrir þig, hvað geld-
ur þú lyrir mig?
Nú fullnægt öllu er, sem um var fyrrum
spáð.
Eg fullkomnaði’ míns föður fyrirhugað ráð.
f*að vann eg alt, já, all fyrir þig, hvað
iðjar þú fyrir mig?
L. H. (eldri).
Stóran greiða
hefir Magnús Einarsson dýralæknir
gjört bannlagamálinu með smáritinu:
»Aðtlutningsbann á áfengi«, sem bann
gaf út fyrir nokkrum dögum. Að
vísu er bann mótfallinn aðíiutnings-
banninu, og fmst að þröngsýnin sé
aðalstoð þess — alveg eins og oss
bindindismönnum finst um andmæl-
endur vora. En ritið er fremur bóg-
værlega ritað, þar sem um annað
eins tilfinningamál er að ræða. Hann
bótar ekki reiði stórþjóðanna þótl
nokkur þúsund manna norður undir
heimskauti fari í vín-bindindi, lieldur
ekki að landið fari á hreppinn eða
álfuna, þóll vér hættum að kaupa á-
fengi fyrir nokkur bundruð jarðar-
verð árlega, og talar ekkert um, hvað
það væri dæmalausl »frjálslegt«, ef
minni bluti þjóðarinnar gæli séð um
að meiri hlutinn væri ekki að semja
lög eftir sínu böfði. Þar sem þessar
»ástæður« eru ekki nefndar, má ætla
að andmælendur bannlaganna séu
óðum að komast á sömu skoðun og
vér, að því er þær snertir. Höfundur
ritins ber bannvinum á brýn, að þeir
blandi saman takmarki og leið, eins
og við er að búast, þar sem hann
virðist bplda að takmark bindindis-
starfsins sé bófdrykkja, en öllu lakari
ijarstæðu er naumast unt að flytja,
eins og flestir vita nú orðið. Hann
virðist hafa gleymt, að nútíðarvísind-
in telja áfengið eitur, er eigi heima í
lyfjabúðum, en ekki bjá inisjófnum
varningsmönnum, og bindindisstarfið
steínir að því um allan heim, að vista
það á þessum réttu beimilum þess.
Aðalástæða bans gegn bannlögun-
um er sú, að með áfenginu fari boll-
ur freistingaskóli og að síðar muni
»niðjar vorir liggja álíka flatir fyrir
»eldvatninu« og blökkumenn á vor-
um tímum«.
Iín það cr hætt við að llestir séu á
þeirri skoðun, að nógu margar freist-
ingar verði samt eftir, þólt áfengið
fari, og ýmsar nautnir geti komið ó-
gætnum mönnum af fótunum og
þroskað bina, sem glímnari eru í þeim
leik,