Bjarmi - 15.03.1909, Blaðsíða 3

BJARMI.
43
Sömuleiðis muna fleslir eftir bind-
indisstarfinu í nágrannalöndum vor-
um, þar sem niðjar vorir munu fyrst
um sinn gela kynsl öllum hliðum
málsins, og sárfáir munu svo svart-
sýnir að ælla, að siðfcrðisþroski niðja
vorra verði svipaður íhugunarlausu
ástríðulífi viltra þjóða. Hitl er von
og traust vor lleslra, að land vort
muni jafnan eiga marga niðja, sem
fúsir verði að berjast gegn allri spill-
ingu og þjóðarböli, og þakklátir
bverjum þeim, sem ráku gæfurán af
höndum oss.
Rúmsins vegna er ekki liægl að
fara frekar út i þetla mál. En þar
sem ritlingurinn gefur bannvinunum
tækifæri lil að rita enn um málið, og
sýnir um leið að misskilningur og
svartsýni eru einu vopnin gegn bann-
lögunum, þá segjum vér: »Þökk
fyrir ritið, það verður oss að liði«.
S. Á. G.
Fyrsta fargjaldið.
Eins og sumum er kunnugt, þá
smíðaði Roberl Fulton, amerískur
maður, fyrsta gufuskipið (1807).
Þegar skipið hans fór fyrstu ferðina
upp eftir Hudsons-íljótinu, skipið,
sem margir sögðu að ælti að lieita
»heimskan bans Fultons«, meðan það
var í smíðum, þá gerðist lílill at-
burður í líti Fultons, sem hann gat
aldrei gleyml síðan. Al[ fólk í bæn-
um Albany þyrftist fram á bryggjuna,
lil þess að sjá þetta kynjaskip, en
enginn var svo hugaður, að hann
þyrði að taka sér far með því. Samt
var það einn heldri maður, sem ekki
að eins lók sér far, heldur leilaði
Fulton uppi og liitti hann í farrým-
inu, og þeir tókust tali á þessa leið:
»Þetta er Fulton, þykist eg vita?«
»Já«.
»Farið þér afturtil baka með þessu
skipi til New-York?
»Já, við ætlum að reynn að kom-
ast til baka«.
»Haíið þér nokkuð á móti því, að
eg taki mér far með yður á lieim-
leiðinni?«
»Ef þér viljið nota tækifærið, þá
befi eg ekkert á móti því«.
»Hvað er fargjaldið?«
Fulton hugsaði sig um stundar-
korn og svaraði síðan. »Það er sex
dollarar«.
Þegar herramaðurinn lagði gjaldið
í lófa Fultons, þá leit bann á það um
slund, en sneri sér síðan að fai'þegj-
anum með tárin i augunum, og
rnælti:
»Eg bið yður afsökunar, en þetta
eru fyrstu peningarnir, sem eg heti
fengið að launum fyrir alla viðleitni
nxína á því að hagnýta gufukraftinn
til siglinga. Það myndi gleðja nxig,
ef eg gæti boðið yðxxr miðdagsverð
lil minningar xxm þetta atvik, en eg
er fátækari en svo, að eg geti það.
Ef við hittumst í öðru sinni, þá
treysti eg því, að ekki fari á sömu
leið«.
Ferðin gekk að óskum, og þeir,
sem áður hötðu ypl öxlum að fyrir-
tæki Fultons, dáðust nú að hugviti
lians. Skipið rann áfram eftir lljót-
inu í blíða logni og undruðust það
allir.
Fjórum ái'um síðar sat Fulton í
farrými sínn á Clearnxont (skipiixu),
sem þá var kallað Norðurá. Þá
gengur heiTamaður inn til lians.
Fulton leit á hann fyrst, en spi-atl
síðan xxpp og tók fegiixsamlega í hönd-
ina á honum. Þarna var þá aflur
kominn fyrsti farþeginn hans. Nú
gat Fulton boðið honum lítinn en
góðan miðdagsverð, og meðan þeir
sátu að honum, þá skemti Fulton
gesti sínum með þvi, að segja hon-