Bjarmi - 15.03.1909, Blaðsíða 5

B J A R M I.
45
hátt frá jafnsléttu. Hlíðar Ebalfjalls
eru sólbrunnar og gróðurlausar, en
en hliðar Garizim-fjalls eru skugga-
sælli og gróðursælli.
Fyrir sunnan dalinn og inn í dal-
inn liggur liin víðáttumikla háslétta
Muklina. Við norðurenda sléttunnar
er »More-]undur«, þar sem Aliraham
lók sér fyrst bólslað i Kanaanslandi.
í miðjum dalnum er eins og lílið hús,
mjallhvítt. Það er gröf Jósefs (Post.
7), og litlu sunnar er Jakobsbrunnur-
ínn gamli, þar sem frelsari vor setlisl
niður vegamóður til að hvíla sig og
og hél samversku könunni að gefa
henni lífsins vatn (Jóli. 4). í fornöld
lét Helena, móðir Konstantíns keisara
liins mikla, reisa kyrkju yfir brunn-
inn. Stendurþarhvolfbogi enn i dag, og
gæti hann verið leifar af þeirri kyrkju.
Síkem er æfagömul ])org. Abraham
bjó þar, og þar bjó Jakob og keypti
þar land af Hemors-sonum og gaf
það síðan Jósef syni sínnm, og þar
var Jóset' grafinn (Jós. 24, 32). Þar
héldu bræður Jósefs hjörðum föður
síns til liaga, þegar Jakob sendi hann
að vitja þeirra (1. Mós. 37, 12—14).
Jósúa gaf Efraimsættkvísl þessa borg
(Jós. 21, 20—21) og gerði liana, á-
samt Kades, að griðastað þeirra, sem
vígsekir voru (Jós. 20, 7). Hún var
líka ein af stöðum Levítanna (Jós. 21,
21). Þar komu allar ættkvíslirnar
saman, þegar Jósúa hélt skilnaðar-
ræðu sína lil þeirra (Jós. 24, 1). Á
dögum dómaranna tók Aliimelek borg-
ina herskildi (Dóm. fi). Þar hélt
Róbóam rikisfundinn, þar sem hann
mælti orðin, sem ollu skiftingu ríkis-
ins (1. Kon. 12); en Jeróbóam bygði
hana upp að nýju og gerði hana að
aðsetursstað sinum (1. Kon. 12, 25).
Á dögum Alexanders hins mikla bygðu
Samverjar musteri á Garizim-fjalli, en
Jóhannes konungur Hyrkanos eyddi
það 200 árum síðar. Um sömu mund-
ir sem Jerúsalam var eydd, muu
Sikem liafa sætt sömu forlögum, því
sagt er, að Flavius Vespanianus keis-
ari, sá er fyrst settist um Jerúsalem,
hafi látið endurreisa Síkem. Var henni
þá gefið nafnið Flavia Neapolis (N5r<
borg), Vespasianusi lil lieiðurs. Þar
af kemur hið núverandi nafn: Nalilus.
Allir lérðamenn eru á einu máli
um nátlúrufegurðina í Sikems-dal.
Einn af þeim (Róbinson) liefir lýst
henni á þessa leið:
»í Sikems-dalnum hlasli við oss
fáséður og því nær óviðjafnanlegur
jurtagróður. Allur dalurinn var full-
ur af grasgörðum og aldingörðum,
með alls konar aldinviði. Lindir og
lækir spretta þar upp hér og þar og
vökva dalinn, falla til vesturs og
fjörga og blómga til beggja handa.
Og þetta útsýni opnaðist fyrir oss alt
í einu, og þess vegna varð það þvi
áhrifameira, alveg hrífandi, heillandi.
Vér sáum engan jafnfagran stað i
Gyðingalandi«. (Níöuri.).
(lóður prestur. Alexander Vinet, heims-
frægur prestakennari, segir, að hver sá
seni verði ekki var við neina kölluu til
sálgæzlu, eða reyni ekki að efla sálarheill
manna utan kyrkju, eigi ekkert tilkall lil
ræðustólsins«. — Því meiri sálgæzla, því
meira safnaðarlíl. — Sá, sem ekki er sann-
ur prestur utan kyrkju, er heldur cnginn
prestur í kyrkjunni, hvað sem ræðum hans
og gáfum líður.
Góður prestur fer ekki að mannvirð-
ingum, hann ráðtærir sig ekki viö hold
og blóð, þægindi sjálís sins, eða óskir
fjöldans, heldur ílytur ómengað erindi hús-
bónda sins, hver sem i lilut á. Hann
kannast hiklaust við drottinn sinn og
frelsara, jafnt lijá fjörmiklum æskumönn-
um og deyjandi gamalmennum, jafnt í
lnisum fátæklinganna og í heimboðum
tieldra fólksins«.
Hann þorir að benda á lestina, hversu
almennirsem þeir kunna að vera og lætur
sér ekki liggja í léttu rúmi, hvernig fer um
siðferðið í söfnuði hans.