Bjarmi - 01.05.1909, Blaðsíða 9

B J A R M I.
veður úfc af svona litlu. Er það sam-
boðið honum Lúðvig Yind, sandgæ/.lu-
stjóra, sem er hominn af hinum göfug-
ustu ættum — já, það er nú reyndar
ekki alveg fullsannað enn þá, en eins
og þú veizt, þá er eg sannfærð um að
svo er; — er það samboðið öðrum eins
manni að sleppa sér svona alveg út af
öðrum eins smámunum og því, hvort
vinnumaðurinn hans er þetta eða hitt.
Eg get líka sagt þór það, að innileg trú-
rækni getur oft samrýmst hárri mentun
og ættgöfgi. Því til sönnunar skal eg,
meðal annars, minna þig á það, sem eg
hefl víst minst á við þig áður, að hirð-
konan tigna, sem eg var hjá einu sinni,
var einkar trúhneigð kona; — eg man
nú einmitt svo vel eftir því, að hún
sagði rnér, að öll hirðin hefði einu sinni
orðið gagntekin af trúaráhuga, svo gagn-
tekin, meira að segja, að hún fór tvisr
var í kyrkju á hverjum sunnudegi.
Og hvað þennan vinnumann þinn
snertir, þá rýrir það ekki álit hans hið
minsta í mínum augum.
Yið skulum að minsta kosti sjá hann,
áður en við göngum af göflunum
Lúðvig hlammaði sór niðui í hæg-
indastói, þegar systii; hans tók til máls,
því hann vissi að hún myndi verða
nokkuð langorð.
Þegar hún hafði lokið máli sínu, þá
leit hún til bróður síns með sigurbrosi,
og mælti:
„Jæja, Lúðvíg, hvað segir þú nú?“
Lúðvig hallaði sér aftur á bak í hæg-
indastólnum og lygndi affcur augunum
og beit, á vörina; það var auðséð, að
hann var að berjast við að halda í
skefjum ósköpunum, sem honum bjuggu
nú niðri fyrir. Á endanum svaraði hann
með nöprum . rómi:
„Hvað eg segi ? Ekkert, Cicero1 minn
Hún leit til hans með þóttasvip og
byrstu augnaráði og mælti háðslega:
1 Gicero var frægastur mælBkumaður moð
Rómverjum í fornöla.
f
73
„Hann er kurteis, — framúrskarandi
kurteis, hann Lúðvig Vind, sandgæzlu-
stjóri!
„Kurteis?"
Hann rauk upp af stólnum og hún
líka.
„Já, kurteis segi eg — eru mentaðir
menn ekki vanir að svara, þegar hefð-
arkona spyr þá einhvers?"
„Hefðarkona!“ ýskraði í honum og
æðarnar hlupu upp á enni lians: „ —
Hefðarkona. — Eg skal láta þig vita það,
að eg vil ekkert heyra um þessa hirð-
frú og alla hennar trúrækni, og vil
sömuleiðis vera iaus við alt masið í þér
um þessa ímynduðu ættfeður okkar. Það
lítur annars út fyrir, að þið eigið vel
saman, hann Páll og þú. Nú jæja, eg
óska ykkur til hamingju með banda-
lagið “.
„Lúðvig!" æpti Berta frænka upp
yfir sig, „þú hefir gleymt því núna við
hvern þú ert að taia/ og hver þú ert
sjálfur; væri ekki svo, þá myndir þú
ekki gerast svo djarfur, að vera að tala
um bandalag milli systur þinnar og
vinnumannsins þíns. Annað mál er það,
að eg gæti, ef til vill, orðið honum sam-
rýmdari en þú, af því að eg hefi verið
hjá hátt settri hirð —“.
„Það vildi eg að tigna hirðfrúin þín
væri komin norður og niður", grenjaði
Lúðvig öskuvondur.
Berta frænka brá gleraugunum sínum
á nef sér með tignarlegri ró og leit til
bróður síns hvössum augum um stund,
síðan laut hún honum, eins og hún
væri drotning, og mælti:
„Verið þér sælir, herra sandgæzlu-
stjóri — eg hopa undan hrottaskapnum".
Lúðvig fylgdi henni til dyra og bældi
niðri í sór reiðina, og laut henni, eins
og hún væri drotning og mælti í nöpru
háði:
„Verið þór sælar, hefðarkona góð!“
Að svo búnu settist hann niður við
skrifborðið sitt, tók bréfið og leifc á það,