Bjarmi - 01.05.1909, Blaðsíða 10

74
B .1 A'RMI.
sló svo á það með flngiinum, svo að
small við, og mælti:
„Lúalegt er það, að eg skyldi ekki —
nú, en svo sannarlega sem eg heiti
Lúðvig Vind, þá skai eg hafa þetta úr
honum“.
Hann stóð nú upp og gekk um stund
um gólf, og að þvi’ skapi sem honum
rann reiðin, þá var sem hónum fyndist
sig bresta kjarkinn til að siða vinnu-
manninn, því að hann nam alt i einu
staðar, og mæiti:
„Eg skai þó að minsta kosti sjá um,
að hann verði einn sér um1 það“.
Hann hélt áfram að ganga um gólfið
og tautaði fyrir munni sér:
„Það væri nú ekki annað eftir, en
að önnur eins hégilja og þetta sem er á
sveimi þarna niðri á Strandbergi, fengi
húsaskjól hérna. Nei,nei, það skal nú ekk-
ert af því verða, Páll minn góður. Hann
er sjáifsagt einhver aulinn, þessi Páll,
einhver klunni, sem ekki kann sig svo,
að hann taki ofan fyrir manni, hvað
þá meira. Það er svona þetta fólk.
En — hm — jæja, við sjáum nú hvað
setur. (Framh.).
Austurlönd.
Yflrlit yflr siigu innnns-
iin(liinseftirá,í/Hi77i/a/’na-
son. Kostnaöarmaður:
Sig. Iíristjánsson. Rvik
1908.
Bók þessi lýsir öllum helztu trú-
arhrögðum mannkynsins, sem öll eru
»að austan« komin eins og kunnugt
er. Þar er iyrsi lýst átrúnaði Kín-
verja, J>á Indverja — Bramatrú,
Búddhatrú, Hindúatrú m.m. —Babels-
búa og Assýríumanna, Medíumanna-
og Persa og loks Gyðinga og krist-
inna manna. Það kennir þannig
margra grasa í bókinni og mikill er
þar fróðleikur fyrir þá, sem ókunnir
eru átrúnaði Austurlandabúa, Margí
er þar vel sagt urn heiðinn átrúnað,
enda þótt ofviða beri á því, að höf-
undinum er ljúfast að benda á björt-
ustu hliðar hans, og einkum þá að
því er snertir átrúnað Indverja, og
notar þær aftur til að varpa skugga
á kristindóminn. Hann karinast að
visu sjálfúr við — enda ekki urn skör
fram, — að »mörgu sé ólýst sem ó-
fagurt mundi jiykja« í Hindúatrúnni
—• en því ver samir þá að ráðast í
sömu andránni á kristniboðið á Ind-
landi. Það er lítill visindakeimur að
þeirri árás, enda er ekki útlit fyrir,
að höf. sé vel kunnugt um kristni-
boðið.
Konurnar og börnin á Indlandi geta
bezl borið um hvað »göfgandi« Hin-
dúatrúin er í daglegu Iííi manna, og
hefði því verið lýst ofurlítið, mundi
lesendurnir líklega hafa orðið sam-
máia mörgum kunnugum merkis-
mönnum um, að kristniboðarnir hefðu
ærið að starfa, og hefðu Jregar unnið
furðumikið, J)ótl ekki væri litið á
annað en menningar og mannúðar-
starfið eitt.
Það er ekkert rúm til J)ess í blaði
voru að gagnrýna frásögurnar um
heiðnu trúarbrögðin og samband
þeirra við kristindóminn, sem höf-
undurinn fullyrðir sumstaðar óþarf-
lega mikið um.
Nærri helmingur bókarinnar er
um Gyðingdóminn og krislindóminn
og fylgir höfundurinn þar eindregið
þeim aðalmönnum nýju guðfræðinn-
ar, sem lengst fara og með mestri
samkvæmni í biblíukrítikinni.
Hann segir um biblíuna meðal
annars: »Fáar bækur fela í sér meiri
skáldskap, fleiri galla og jafnvel beinar
mótsagnir en einmitt biblian« (bls.
245). »MikIar líkur« eru taldar lil
J>ess að »ísak og Jakob svo og niðj-
ar Jakobs« hafi aldrei verið li), en