Bjarmi - 01.05.1909, Blaðsíða 12

76
BJARMI
séu lýsingar á einhverjum samtíðar-
manni, og að eilífðarvonin og upp-
risutrúin hafi ekki orðin þjóðareign
hjá Gyðingum fyr en rúmum 150 ár-
um fyrir Krist, (með Daníels bókinni,
sem ekki á að vera eldri) — IJað
væri ekki ólíklegt að slíkar fullyrð-
ingar kæmu flatt upp á einhverja,
sem kunnugir eru ritningunni — —
Kaflinn um kristindóminn er all-
langur, og er hann ágætt sýnishorn
af því, hvernig njTja guðfræðin fer með
trú vora. Höfundurinn styðst við
»Nýju guðfræðinaw hans Lundúna-
Campbehs, og fleiri forgöngumanna
þeirrar Stefnu. Hann kveðst í inn-
ganginum ætla að lýsa kristindómn-
um sannsögulega, og virðist búast við
ekki minna árangri en því að »allir
trúarlærdómar kirkjunnar hrynji«! —
Svo bætir hann við:
»Er það ætlun vor að skýra frá
eftir mælti að hvaða niðurstöðu bib-
líurannsóknir og hin svo nefnda nýja
(jiiðjrœði hafi komist. En það er ein-
mitt eitt af aðaleinkennum þessarar
nýju guðfræði að láta sér hægl um
Irúna1, en komast sem næst andan-
anum í kenningu Jesú Krists, með
öðrum orðum, að reyna að búa sér
til rétta og ófalsaða mynd af Jesú
Kristi eins og hverri annarri sögu-
legri persónu« (bls. 320).
Þessi »ófalsaða mynd af Jesú Kristi«
er samkvæmt »Austurlöndum« og
nýju guðfræðinni þessi í fám orðum:
»Vér vitum Iítið sem ekkert á-
reiðanlegl um bernsku ogæskuJesú«
(bls. 337). Vitjun Maríu og jólaguð-
spjallið er skáldskapur. í skírninni
hafði Jesú ef til vill1 hugkvæmst að
hann væri guðs sonur« (bls. 344). í
freistingunum á eyðimörkinni var hann
»reikandi ráðs, var ekki ákveðinn í
köllun sinni« (bls. 345) sbr. N.Kirkju-
blað sællar minningar. »Kristur var
1 Leturbreytingin hér.
í raun réttri að eins1 siðabótarmað-
ur« --------. »í raun réttri kennir
Kristur hvergi i samstæðu guðspjöll-
unum neina ákveðna kreddutrú held-
ur að eins hina háleitustu og fegurstu
siðalærdóma« (bls. 359). Flestallar
kraftaverkasögurnar eru taldar ósann-
ar (sbr. bls. 348). Jesú er í fyrstu
ekki um að vera kallaður guðs sonur,
en tekur þó síðar andsvör Péturs:
»Þú erl Kristur sonur guðs hins lif-
enda« (Matt. 16,14) sem guðlega op-
inberun (bls. 353). Sakramentin
»stafa í fyrstu frá þeim tíina, sem menn
átu fjandmenn sína« (bls. 378). —
»Jesús leið i dá á krossinum og rakn-
aði við í gröfinni, — það var — upp-
risan. — Frásögnina um himnaförina
ber að taka með varúð, afþvíaðhún
wvirðist ganga í berhögg við alla
mannlega þekkingu«.
Páll postuli er talinn aðalhölundur
trúarinnar á Krist. Endurlausnar-
hugmyndin er talin »staðlaus og jafn-
vel ósiðmæt« (bls. 395), og réttlæt-
ingin af trúnni er talin svo aum, að
það sé inesta furða að henni skuli
nokkurntíma hafa verið haldið fram.
Raunar virðist höfundurinn halda.
að »réttlætandi trú« sé tóm varajátn-
ing, og Hefir hann þá verið farinn að
gleyma kverinu sínu. —
Þannig lítur þá «ófalsaða myndin«
og wvisindalegi kristindómurinn« út!
— Það er ekki að furða þótt leið-
togar vorir búizt við að íslenzk alþýða
taki andlega fjörkippi, er hún höndl-
ar þvílíkt hnossl!
Ef einhverjir»fáfróðir«skyldu spyrja,
hvaða heimildir séu að þessum, krist-
indómi«, j)á er því að svara, að með
því að vefengja alt Jóhannesar guð-
spjall, þvert ofan í alla gætna bíblíu-
fræðinga, og alt það í hinum guð-
spjöllunum, sem fer í bága við skoð-
un sjálfs manns, þá er lílill vandi að
búa til hvaða mynd sem manni sýnist.