Bjarmi - 15.05.1909, Blaðsíða 4

84
B .1 A R M I
eftir. Það er víst hægt að nálgast
hann við tækifæri".
„Farangurinn þinn — nú já, bróðir
minn ráðstafar honum sjálfsagt", sagði
Berta frænka, og settist í hægindastól-
inn, setti upp gleraugun og virti Pál
grandgæfilega fyrir sér um stund.
Hún var ekki vön að hafa langar
samræður við þá, sem undir hana voru
gefnir; en nú var henni svo mikii for-
vitni á að vita, hvernig trúarskoðunum
Páls væri farið, að hún mátti til að
bregða vananum og gleyma hefðinni
sinni rétt í þetta eina skifti. Henni
gafst svo ágætt færi á þessu núna, því
að bróðir hennar var ekki heima og
bróðurdóttir hennar hafði gengið út i
skóg.
„Nú, svo þig langaði til að færa þig
nær sjónum, til okkar hérna", mælti
Berta og var óvenjulega mjúk í máli.
„Já, mér fanst eins og guð segði mér
að sækja um stöðuna".
„Jæja, fanst þór það! Já, eg held
líka að okkur muni koma vel saman.
Þú ert víst duglegur?"
„Það langar mig til að vera, fröken".
„Það er ágætt; þá tekst það lika.
Sandgæzlustjóri er einkar viðmótsþýður,
það segi eg þér satt; það er enginn
vandi að gera honum til hæfis, það er
að segja, ef þú gerir skyldu þína, eins
og þú skilur".
„Það mun eg líka reyna að gera“.
„ Já, vafalaust, mér lízt nú líka þannig
á þig, Páll!“
Hún þagði nú um hríð og tók svo
til máls aftur:
„Segðu méi eitt, Páll — við þekkj-
um þig svo lítið, en við höfum heyrt
— að — e — þú sért fram úr lagi
guðrækinn, eða svo hefir mér verið sagt“.
„Já, eg er trúaður maður", sagði
Páll hæglátlega.
„Trúaður, nú, já, það gerir nú minst
til, hvað það er kallað; en þú átt víst
við það, að þú viljir keppa eftir að
heyra guði til?“
„Nei, eg á við, að eg sé endurfæddur
maður og heyri guði til nú þegar“,
svaraði Páll hiklaust.
„Nú, jæja, eins og þér sýnist; eg skil
þig vel, Páll, og það meii'a að segja
mjög vel. Hann bróðir minn á nu, ef
til vill, erfiðara með að skilja þig. En
eg skil þig algerlega, því að eg hefi haft
mikið saman við trúaða menn að sælda,
sérstaklega á minum yngri árum.
Eg skal nú segja þór, Páll, að eg var
einu sinni á heimili — mikils háttar
heimili meira að segja, þar sem frúin
— hirðfrúin, var mjög trúhneigð — vel
trúuð kona mundir þú líklega kalla það.
Hún var einkar ástúðleg og trúarfjör
hennar gerði hana enn þá ástúðlegri.
Upp frá þeim tíma hefir mér verið mjög
hlýtt í huga til trúhneigðra manna“,—
nú brýndi hún raustina og sagði með
mikilli áherzlu: „Það er að segja ef
það er ekki fram úr öllu hófi. Við er-
um nú víst sammála um það, að alt
hefir sín takmörk".
„Eg veit ekki, hvort eg heti skilið
yður rótt“, svaraði Páll, og leit til henn-
ar með spyrjandi augnaráði.
„Jú, það sem eg á við, er það, að
ýmsum ihönnum er svo gjarnt til að
komast út i öfgar og það sérstaklega á
vorum timum. Sumir menn, segjast t.
d. vera heilagir og eg verð að segja
það, að þá er mér nóg boðið; eg verð
að segja, að það ber vott um eitthvað
annað en auðmýkt. Ekkert hefði kæru
hirðfrúnni minni verið fjarri skapi en
að hreykja sér svo hátt".
Nú leit Berta til Páls og brosti blíð-
lega, og mælti.
„Hvað segir þú svo um þetta, Páll?“
„Eg segi það, að hver sá syndari,
sem er laugaður blóði lambsins, er
hreinn og heilagur fyrir guði. Það segir
guðs orð“.
Berta frænka setti nú á sig hefðar-