Bjarmi - 01.06.1909, Qupperneq 1
BJARMI
- KRISTILEGT HEIMILISBLAÐ =
III. árg. | Reykjavík, 1. jún í 1901). 12. tUl.
»Stöklwið ekki andannu. 1 . Tess. 5, 19.
Hvítasunnuljóð.
Lag: Guð Jelióva þig göfgum vér.
Pú, sem í lífsins Ijóma skín,
Ó, Ijóssins Faðir, upp til þín
A hátíð Ijóssins hjörtu og sinni
Vér hefjum nú í kirkju þinni,
Og biðjum þig: Vorn blessa fund!
Oss btessa þessa lielgu stund!
Gef orðs þins Ijós oss Igsi skœrt,
Að lí/sins ávöxi getum fœrt;
Pað vísar oss á veginn bjarta;
Æ, veit, að elskum það af hjarta.
Pað eilt við lífs vors enda má
Oss andans hrelling legsa frá.
Pinn anda veit oss öllum nú,
Sem eflir kœrleik von og trú;
Sá Ijóss og náðar Ijúfur andi,
Sé tífsins orði samverkandi.
Ilann blessi hjarla, hug og sál,
Og lielgi vorrar tangu mál.
Jens Hjaltalín, Setbergi.
Hvernig á að prédika?
»Sá, sem kennir, kenni eins og
guðs orð«, segir postulinn.
En hvernig kennir guðs orð?
Frelsari vor er hin fullkomna fyr-
irmynd vor í þessu, eins og öllu öðru.
Hvernig kendi liann?
Á vorum dögum hættir oss mörg-
um til að kenna eins og mennirnir
kenna, en ekki eins og Kristur kendi.
Það virðist því vel við eiga, að
ransaka það lilið eilt, hvernig frcls-
ari vor kendi, því að vjer mennirnir
eigum að feta í fólspor hans.
Jesús gjörþekti mannlegt eðli. Hann
þurfli ekki, eins og vísindamaðurinn,
að ráða það af breytni manna, að
þeir liefðu sanwizku. Hann vissi
það fyrir fram.
Þegar hann talar til fólksins, þá
talar hann ávatt til samvizku hvers
manns. Tilgangur hans er ávalt sá,
að vekja hina blundandi satnvizku,
sem hann vissi að bjó með liverjum
manni. Hann vissi, að jafnskjólt sem
samvizkan vaknaði, þá myndi hún
vitna um sannleikann, þá myndu
augu manna opnast fyrir lionum sjáll-
um, sem kominn var til að frelsa þá.
Hann snýr sér ávalt fyrst og fremst
til samvizkunnar.
Þegar hann talaði við þá, sem taldir
voru afhrak veraldar, við hina ber-
syndugu, mennina, sem voru búnir
að sleppa allri von uin það, að þeir
gætu bælt að lifa syndalífi sínu og
náð aftur virðingu annara manna og
virðingunni fyrir sjálfum sér, þá vakti
hann anda vonarinnar hjá þeim, með
vonargleði sinni.
Því segir liann um bersyndugu
konuna:
»Hinar mörgu syndir hennar eru
fyrirgefnar, með því að hún elskaði
mikið«.
Þegar hann álli tal við kennendur
þjóðarinnar, sem voru liertygjaðir