Bjarmi - 01.06.1909, Blaðsíða 3

BJARMI
91
Páll.
Saga eftir N. P. Madsen.
(Framh.).
Þegar hann kom út, reikaði hann
hingað og þangað, til þess að skoða sig
um á þessum nýja stað. Siðast varð
honum gengið inn í greniskóginn. sem
gnæfði yfir bústað sandgæzlustjórans.
Hann gekk á bak við þéttvaxinn
grenirunn og fóll þar á knó, til þess að
gjöra bæn sína:
„Þökk só þór, drottinn, fyrir það, að
þú gafst mér lífið í þór með öllum þeim
auði, sem því fylgir. Ó, drottinn minn/
Þú verður hka að vera minn auður á
þessum stað; hér er alt svo autt og
snautt; þú verður að vera minn styrk-
ur í öliu mínu stríði á þessum stað,
sem þú nú hefir leitt mig á. Ó, drott-
inn minn, gefðu mér náð til þess að
vera vottur þinn í öllum greinum á
þessu heimili og til þess að kannast
með djörfung við nafnið þitt. En veit
mér Jíka þrek til að þegja, þegar það
er vilji þinn. Ég legg mig, sem fórn á
altari þitt, helga þú mig, drottinn, og
láttu mig þjóna þér að þínum vilja, svo
að nafnið þitt vegsamist. Amen“.
Síðan stóð hann upp og gekk inn í
hesthúsið. I auglýsingunni um stöðuna
hafði staðið, að á heimilið vantaði einn
vinnumann, og sá maður þyrfti aðhafa
gott vit á hestum og miklar mætur á
þeim. Og Páll var nú einmitt gæddur
þessum kostum. Þegar hann var í
hernum, þá var hann, meira að segja,
orðlagður hestamaður; honum var það
sönn ánægja að skoða tvo gull-
fallega hesta, sem voru í hesthúsinu.
Meðan hann var að skoða hestana,
kom sandgæzlustjórinn inn til hans.
„Nú, þetta er víst Páll, nýi vinnu-
maðurinn, vænti óg?“ mælti hann, og
sýndist, vera í góðu skapi. „Komdu
sæll!“
Páll tók ofan og heilsaði að her-
mannasið og sandgæzlstjóri varð aö
kannast við það fyrir sjálfum sér, að
hann væri alls enginn klunni.
„Ég hugsa, að vel falli á með okkur,
því að þú hefir beztu meðmæli. Ann-
ars veiztu það víst af bréfinu, sem ég
skrifaði, hvað þú átt að starfa hér. Þú
átt að vera ökumaður og svo áttu að
hirða um garðinn og hjálpa vinnukon-
unni, eftir því sem tök verða á; þar
að auki áttu að vera meðreiðarsveinn
dóttur minnar, þegar hún ríður út; ég
er ekki lengur fær um það sjálfur, vegna
heilsubrests. Skilur þú mig?“
„Já, ég skil yður vel, herra sand-
gæzlustjóri".
„Jæja, farðu þá inn i eldhús — hún
Amalía vísar þér á herbergið þitt og
sér um, að þú fáir eitthvað til að nær-
ast á“.
Sandgæzlustjórinn settist á skrifstofu
sína, en ekki var langt urn liðið, áður
en Berta frænka gengi inn til hans.
„Nú, nú—nú ertu búinn að sjá nýja
vinnumanninn?" tók hún til máls.
„Já, ég heilsaði honum“.
„Það er annars allra myndarlegasti
piltur".
„Ójá, hann er enginn klunni í sjón,
en — — “.
„Hvað ætlaðirðu að segja, Lúðvíg".
„Já, ég ætlaði að segja það, að mér
er í raun og veru hin mesta forvitni á
að vita, hvað hann er langt kominn í
þessu hórna, sem við vorum að tala
um hérna um daginn. Mig langarhelzt
til að kalla á hann inn hingað núna
undir eins, og nú —“
„Þess þarf ekki, kæri Lúðvíg rninn;
ég er búinn að hlýða honum yfir og
gefa honurn nauðsynlegar bendingar.
Það stóð einmitt svo vel á, þegar hann
kom; og svo hélt ég, að ég myndi standa
betur að vígí en þú í því tilliti — ég
vona, ég styggi þig ekki neitt, þó að
óg segi það —, nei, nei, nei, vertu nú
eklvi vondur Lúðvíg — þar að auki ætl-