Bjarmi - 01.06.1909, Blaðsíða 5

B .1 A R M I
93
Ekki er sanngjarnt að ætlast til,
að kyrkjan laki það golt og gilt, sem
ekki er samkvæmt stefnn hennar og
anda. Pykist nokkur endilega þurfa
að segja eitthvað það, sem kyrkjan
getur ekki talið samkvæmt slefnu
sinni, þá getur hann ekki ætlast til
að kyrkjan viðurkenni, að slíkt er-
indi sé ílult í liennar nafni.
Það, sem kyrkjan lætur ráða stefnu
sinni, og miðar alt starf sitt við, sé
hún erindi sínu trú, er lieilög rilning
eða guðs orð. Kristur og postular
hans sýna liina réttu afstöðu gamla
testamenlisins við hið nýja.
Auðvitað geta menn skilið sumt í
ritningunni á ýmsa vegu; en þar eru
líka afarmörg liöfuðatriði svo ljós og
ólvíræð, að ráðvöndu, lirokalausu,
einföldu og barnslegu hjarta veitir
ekki torvelt að taka við þeim l)látt
áfram í trú; auk þess staðfestist siða-
lærdómur hennar sí og æ af reynsl-
unni og heilbrigðri skynsemi.
Þó er það kunnugra en frá þurfi
að segja, að oft og iðulega er ráðist
á liöfuðatriði kristindómsins, og það
af þeim, sem endilega vilja láta telja
sig trúa starfsmenn kyrkjunnar; og
sé trúmenska þeirra véfengd, þá
reiðast þeir og kvarla um ófrelsi,
þröngsýni og ofsóknir.
Þeir heimta það af kyrkjufélaginu,
sem ekki væri heimtað af neinu öðru
félagi, að það viðurkenni, að það
slarf þeirra sé unnið í kyrkjunnar
nafni, sem þó gelur ómögulega sam-
þjrðst kenningu hennar, t. d. það, er
þeir neita guðdómi Ivrists, og frásög-
unum frá kraftaverkum hans. Hann
sagði þó sjálfur: »Ef þér trúið ekki
orðum mínum, þá trúið mér þó vegna
verkanna«. Með þessum orðum sýndi
liann, að verkin voru annar þáttur-
inn í fagnaðarboðskap lians og að
þeim væri ekki ofaukið til sannfæringar.
Sá, sem talaði önnur eins orð og
þessi: »Faðir, fyrirgef þeim«, liann
sagði líka: »Hver sem ekki gengur
inn um dyrnar inn i sauðahúsið,
lieldur fer inn annarstaðar, sá er
þjófur og ræningi«. »Eg er dyr sauð-
anna« (Jóh. 10).
Það er vitaskuld, að efasemdir geta
líka ásótt þá, sem vilja rækja starf
sitt trúlega; en það er sitt livað að
efast, eða þjóta upp til að prédika
efasemdirnar öðrum undir eins; þvi
að oft þarf ekki nema dálítla auð-
mýkjandi lífsreynslu til þess að sann-
færa efasemdamann um, að hann hafi
farið villur vegar; en þá er ekki aft-
ur tekið, ef hann liefir afvegaleitt
aðra með því að láta efasemdir sínar
uppi af fljótfærni.
En aftur á móli verða þeir tæplega
víttir um of, sem ganga fullir efa-
semda og vantrúar í þjónustu kyrkj-
unnar. Slíkt eru hrein og bein svik
og slór ábyrgðarhluti fyrir guði.
Mér leikur ofl grunur á, þegar ég
lieyri þelta slcraf um kenningarfrelsi,
að undir niðri búi það, að »að safna
sér kennendum eftir því sem eyrun
klæja«, að prédika sinn eiginn »vís-
dóm«, sem hrokafullu hjarta þykir
svo yfirtak vænt um, — að þeir vilji
ekki heyra það, sem kemur í bága
við tilfinningar þeirra og vilja eða
myrkvaða skynsemi þeirra.
Ávalt er liælt við því, að tilfinn-
ingar og vilji leiðist afvega og rang-
snúist, og það væri því sannarlega
auma frammistaðan af öðru eins fé-
lagi og kyrkjunni, jafnl’ulltrúa sein
liúnerum mikilvægierindis sínsmann-
kyninu til handa, ef hún færi að laga
sig eftir þeim óskum og kröfum, sem
eru meira eða minna gagnstæðar
þeim grundvallaratriðum, sem liún
byggir á — kröfum, sem myndu, ef
þeim væri sint, leiða af sér gagnstæð-
an árangur við það, sem ætlast er til
að leiði af starfi liennar. St. Guðms.