Bjarmi - 15.06.1909, Blaðsíða 4

100
BJARMI
Páll keyrði hestinn sporum. „Eg vissi
ekki ungfrú, að—
Hvaða vitleysa, þú vissir það ósköp
vel“, mælti hún gletnislega. „Egvilað
þú ríðir samsíða, eg er ekki svo við-
kvæm, að eg þoli það ekki".
Páll tók kurteislega í húfuna, en
sagði ekkert. Svo lét hann hestinn
brokka dálítið, þangað til hún hægði á
sínum hesti og þá mælti hún gletnislega:
„Páll þú ert víst annars hálfskrítinn
karl?“
„Svo-o. Hvernig þá ungfrú góð?“
„Svona líka skrítinn — eitthvað öðru-
vísi en aðrir menn eru vanalega, á eg
við “.
„fað get eg ekki sjálfur dæmt um".
„Þá get eg það. Eg hefi tekið eftir
þér sjálf og reyndar heyrt pabba minnast
dálítið á þig líka — já, má eg segja
það?“
„ Já, ungfrú góð, þér megið segja það
sem yður sýnist fyrir mér“.
„Mig langar svo ákaflega til að spyrja
þig að dálitlu. — Segðu mér eitt Páll,
— en þú mátt. ekki reiðast mér?“
„Nei það geri eg ekki, það megið þér
eiga víst“.
„Ertu ekki — það sem menn kalla
heilagur?"
„Jú, ungfrú góð“, svaraði Páll fjör-
lega og það er mér mikil gleði, að geta
játað það, að eg er heilagur maður“.
„Er það nú annars satt?“ Hún horfði
fast á hann um stund, eins og þegar
maður horfir á einhvern fáséðan hlut.
„Ertu annars heilagur — svona eins og
þeir eru þarna niðri á Strandbergi?"
„Það getur vel verið, ungfrú góð“,
svaraði Páll brosandi. „Mér er ókunn-
ugt um það, hvernig þeir eru þarna
niðri á Strandbergi?"
„Já, þeir eru skelfilega þungbúnir og
dæma alla aðra; þeir álíta, að engir
séu trúaðir nema þeir“.
„Nú, svo er því ekki varið með mig,
því eg er hvorki þungbúinn né gjarn á
að dæma aðra? En eruð þér nú alveg
viss um það, ungfrú góð, að heilögu
mennirnir á Strandbergi séu alveg eins
og þér lýsið þeim?“
„Já, það er alveg áreiðanlegt, þeir
eru svona".
„Hafið þér komið þangað og talað
við þá sjálf?"
„Nei, aldrei — en mig hefir ákaflega
langað til að sjá eitthvað þessháttar,
þér að segja, — vera á samkomum
hjá þeim og sjá hvernig alt fer frarn".
„Þér eruð þá ekki smeyk við þá“.
„Smeyk við þá“, tók hún upp eftir
honum, skellihlægjandi. „Nú þykir mér
gaman að þér, Páll; hvað ætti eg svo
sem að hræðast?“
„Jú, ungfrú góð, sjáið þér til, þér
getið átt það sjálf á hættu, að þér verðið
heilög".
Hún hló aftur.
„Nei, það held eg hreint ekki“.
í sama bili hrasaði hesturinn hennar
um steinvölu á veginum og þá sló hún
í hann með svipunni, svo að liann tók
sprett um stund, en síðan hægði hún
á honum aftur.
„Segðu mér Páll“ tók hún aftur til
máls; „það hlýtur annars að vera hálf-
skringilegt þetta að vera heilagur, það
er að segja í raun og veru“.
„Hvers vegna haldið þér það, ungfrú
góð “.
„Já, eg á við svona — ja, hvernig
á eg að koma orðum að því — að vera
altaf með þennan guðræknissvip, bæna-
gerð og sálmasöng — að mega aldrei
vera kátur og hreifur — reglulega kát-
ur og fjörugur — það hlýtur að vera
hálf-einkennilegt“.
„Segið mér eitt, ungfrú Vind, hvar
hafið þér fengið þessa lýsingu á því?"
„Nú, það er til svona, Páll“.
„Mér þætti það í meira lagi leiðinlegt,
skal eg segja yður, ef lýsingin sú arna
væri af mér. Er eg altaf með þennan
„guðræknissvip", eins ogþérkallið það“ ‘